2010-08-06: Open'er 2010: „archiwalny” trip-hop i Fatboy Slim na koniec – podsumowanie festiwalu
.jpg)
Fot. Alter Art
Czas letnich festiwali trwa w pełni w Polsce. Miesiąc temu zakończył się Open'er Festival – kolejny, który był na bieżąco relacjonowany w serwisie Wikinews. Kilkudziesięciu artystów z całego świata, festiwalowicze głosujący w wyborach prezydenckich, hołd oddany Chopinowi i promowanie alternatywnych źródeł energii - te wydarzenia relacjonowane są w podsumowaniu festiwalu.
Teren festiwalu liczył 80 hektarów, znajdowało się na nim 7 scen pod którymi skupiło się 85 tys. uczestników, w tym 20 tys. korzystało z dużego pola namiotowego. Cztery dni festiwalu skutkowały niemałym zainteresowaniem mediów – oprócz Wikinews, festiwal opisywały największe ośrodki masowego przekazu, zarówno w Polsce, jak i za granicą. Ukazało się ponad 4 tys. informacji prasowych, akredytowano ponad 500 dziennikarzy – w tym tych z Wielkiej Brytanii, Litwy, Argentyny, Meksyku i 26 innych krajów. Mimo starań, akredytacji nie otrzymał reporter Wikinews. Patronat medialny objęły TVP 2, radiowa Trójka, Gazeta Wyborcza oraz sieć Cinema City.
Ostatni dzień
[edytuj | edytuj kod]Czwarty dzień festiwalu upłynął pod znakiem trip-hopowego Archive oraz rockowych The Hives i The Dead Weather oraz folk-popowego Kings of Convenience. Na scenie wystąpił łączący hip-hop z różnymi stylistykami Nas, a wraz z nim Damianem Marleyem. Na dokładkę dwugodzinny występ Fatboy Slima i atmosfera ogromnej dyskoteki pod gołym niebem.
Rozpoczęło się – jak zawsze – na Young Talents Stage, na którym zaprezentowały się grupy: warszawska Gra Pozorów, alternatywna Ms. No One, The Lollipops z Olsztyna i Kyst z Sopotu. Do tego dj-skie kolektywy rozgrzewały Burn Beat Stage przez cały wieczór i ostatnią open'erową noc. Zagrali Niewinni Czarodzieje oraz Soul Service.
Namiot różnorodności
[edytuj | edytuj kod].GIF)
Występy na Tent Stage zapoczątkowała popołudniu łódzka grupa L.Stadt grająca alternatywnego rocka i indie. Rodzimy zespół zaprezentował materiał z nadchodzącej, drugiej płyty formacji.
Następnie przyszedł czas na indie-folkpopowy powiew skandynawskiej, wyciszającej alternatywy – publiczności pod namiotem zaprezentował się norweski zespół Kings of Convenience. Jak pisze organizator, zespół wyrobił sobie pozycję w światowej muzyce „nie ostrymi riffami, ani też nie masywnym brzmieniem, a melodyjnymi, akustycznymi kompozycjami, z których bije niespotykane wręcz ciepło. (...) Subtelne dźwięki i krążące wokół relacji międzyludzkich teksty Erlenda Øye and Eirika Bøe bez problemu utorowały sobie drogę do serc słuchaczy i dzięki wysublimowanej formie także do krytyków muzycznych”. Stylistyka spokojnego i wyciszającego grania stała się znakiem rozpoznawczym nowej odsłony muzyki folkowej, a najlepiej o charakterze brzmień proponowanych przez Norwegów świadczy tytuł ich debiutanckiego albumu – „Quiet Is the New Loud” (ang. cisza jest nowym hałasem).
Po dawce owej „ciszy” przyszedł czas na powrót głośnego grania spod znaku alternatywnego rocka – na scenę wkroczył brytyjski band Wild Beasts. Pochodząca z Kendal (Kumbria, północna Anglia) grupa – na czele z wokalistą o charakterystycznym wysokim głosie – zaprezentowała materiał ze swych dwóch płyt: „Limbo, Panto” (2008) i „Two Dancers” (2009). Brytyjczycy łączą w swojej twórczości rock alternatywny z art rockiem, post-punk revival oraz dream popem. Do tego „nastrojowe gitarowe kompozycje, ujmujące melodie oraz czasem zaskakujący falset Haydena Thorpe” – przepis na udany koncert pod open'erowym namiotem gotowy; publiczność była zachwycona.
Następnie na scenie wystąpiła uwielbiana przez polską publiczność formacja Archive. Zespół, założony przez Dariusa Keelera i Danny'ego Grifithsa, łączy progresywnego rocka i trip-hop. Jak zaznacza organizator, „pierwszy album pt. „Londinium” (1996) to wypadkowa fascynacji obu muzyków, a także znak czasów, w których powstała – to ta sama miejska atmosfera, którą znamy z nagrań Massive Attack i Tricky'ego”. Wszystkie te trzy formacje muzyczne pojawiły się w tym roku w Gdyni – jak widać, organizatorzy zapewnili festiwalowiczom porządną dawkę klasyki spod znaku trip-hopu i łagodnych, eklektycznych brzmień z pogranicza elektroniki i progresywnego rocka.
O różnorodności zespołów, które wystąpiły ostatniego dnia na Tent Stage świadczy również polska grupa Mitch & Mitch with their Inridible Combo. W skład pięcioosobowej grupy wchodzi Mitch, Mitch, James Boned Mitch, Mr. Bitch i Serious Mitch. Zaprezentowali open'erowej publice bezpretensjonalne podejście do grania m.in. country, umiejętnie poruszając się w różnorodnej stylistyce – włączając w to nawet odrobinę kiczu. Jak pisze portal independent.pl, zespół gra „z gracją, wariactwem i muzyczną swobodą”. Przy tym „potrafią poruszać się między gatunkami niczym pijany ninja umiejący zagrać naraz calypso z psychobilly, dansingowy jazz, żydowskie country”. Zespół energicznym i nietypowym występem zamknął tegoroczną odsłonę sceny namiotowej.
Pan Marley na World Stage
[edytuj | edytuj kod]Na World Stage zaprezentowały się trzy formacje. Pierwszą z nich była polska grupa Pink Freud, której brzmienia oscylują wokół stylistyki jazzowej i nurtu w muzyce nazywanego yassem. Gdańscy muzycy łączą te stylistyki z muzyką eksperymentalną i elektroniczną. Publiczności zaprezentowali m.in. materiał z najnowszego albumu – „Monster of Jazz”.
Fani alternatywnej, porządnej dawki hip-hopu z niecierpliwością oczekiwali występu kolejnych wykonawców. Mowa o dwóch, współpracujących ze sobą od niedawna, muzykach – Nas i Damian Marley nie zawiedli publiczności. Amerykański raper Nas, a właściwie Nasir bin Olu Dara Jones, rozgrzewał publiczność wspólnie z synem Boba Marleya – Damianem. Rozbrzmiewał przede wszystkim eklektyczny hip-hop i reggae (tzw. reggae fusion) – w tym kawałki pochodzące z najnowszej płyty obu artystów pt. „Distant Relatives” (ang. dalecy krewni).
Na zakończenie Marika – polska odpowiedź na amerykańsko-jamajskie brzmienia reggae. Wokalistka, łącząc reggae, dancehall, soul i funk, zaprezentowała na koniec materiał ze swojego najnowszego krążka „Put Your Shoes On / Off”.
Mocne, rockowe uderzenie i dyskoteka pod gołym niebem
[edytuj | edytuj kod]Występy na Main Stage ostatniego dnia festiwalu upłynęły zdecydowanie pod znakiem mocnych rockowych brzmień. Na scenie zaprezentowały się trzy grupy reprezentujące mocne uderzenie – w różnych odsłonach, rzecz jasna. Na początek zagrała polska, pochodząca z Poznania formacja Muchy, która w ciągu kilku ostatnich lat zyskała sobie grono zagorzałych, wiernych fanów. Grupa ta znana jest m.in. z nowej, odświeżonej wersji przeboju Haliny Frąckowiak pt. „Papierowy księżyc” – został on nagrany wraz z piosenkarką w 2008 r. Poznański zespół znany jest z łatwo wpadających w ucho utworów i melodyjnego rocka. Open'erowej publiczności zagrali m.in. kawałki z najnowszego albumu pod przewrotnym tytułem „Notoryczni debiutanci”.
Po polskim wstępie przyszedł czas na rockowe danie główne, które składało się z dwóch części. Pierwszą z nich stanowiła szwedzka grupa The Hives, która mocnymi brzmieniami punk rocka i garage rocka zelektryzowała swych fanów. Potwierdziło się to, co pisał organizator przed startem festiwalu: „wokalista Pelle Almqvist to prawdziwy wulkan energii – podczas występów bez chwili wytchnienia przemierza scenę, znakomicie komunikując się z publicznością i zagrzewając ją do zabawy”. Twórczość szwedzkiej grupy wpisuje się w nurt post-punkowy. Dzięki energii bijącej ze sceny, wielu przebojom („Hate To Say I Told You So”, „Walk Idiot Walk”...) oraz swojemu charakterowi (przejawiającemu się m.in. w sposobie bycia i ubierania się), zespół osiągnął ogromny sukces w Stanach Zjednoczonych i jest uwielbiany przez swych fanów – również poza granicami USA. Dość przyznać, że za sukces debiutującej w 1997 r. formacji odpowiada ten sam człowiek, który wykreował Oasis i Primal Scream – Alan McGee.
Co w drugiej części „przedstawienia” z gwiazdami alternatywnego rocka w roli głównej? Jack White wraz z supergrupą The Dead Weather. Ten amerykański wokalista i gitarzysta powrócił na Open'era ze swoim kolejnym projektem, w którego zaangażowali się członkowie takich zespołów jak The White Stripes, The Raconteurs, Queens of the Stone Age i The Kills. Jak przed rozpoczęciem festiwalu zaznaczał Mikołaj Ziółkowski, szef Ater Art, „Jack White jest dla Open'era z wielu powodów artystą szczególnym. Ten jeden z najważniejszych, najbardziej kreatywnych i wpływowych współczesnych muzyków pojawia się u nas z każdym swoim kolejnym ważnym muzycznie projektem w ważnych dla tego festiwalu momentach. Tak było z The White Stripes, The Raconteurs, i tak będzie z kolejnym headlinerem Open'era – The Dead Weather”.
Grupę tę uważa się za najbardziej mroczny z projektów White'a. Organizator opisuje ją jako „kolejny znakomity rockowy zespół, grający solidną muzykę, pełną gitarowej energii, odwołującej się do klasyki gatunku”. Istniejąca od 2009 r. superformacja ma już na koncie dwa albumy („Horehound” i „Sea of Cowards”), z których kawałki rozgrzewały publiczność do czerwoności (chciałoby się powiedzieć „czarności”...) – wśród niej nie zabrakło miłośników mrocznych i ostrych brzmień spod znaku alternatywnego rocka.
„Jedna z największych gwiazd muzyki tanecznej, kreator brytyjskiej sceny elektronicznej, autor takich hitów, jak „The Rockafeller Skank”, „Praise You”, „Right Here, Right Now”, (...) niezmordowany didżej i producent Norman Cook, znany jako Fatboy Slim, po raz drugi w swojej karierze pojawi się na Open'erze, aby wciągnąć publiczność w szaloną zabawę”. Dla fanów brytyjskiej elektroniki (i nie tylko) wszystko stało się jasne po takiej zapowiedzi od organizatora. Lepszego zakończenia festiwalu nie mogli sobie zażyczyć. Lepszej zabawy pod gołym niebem nie mogli sobie wymarzyć...
Norman, człowiek-instytucja aktywny od 25 lat na brytyjskiej scenie muzycznej, porwał publikę do ponad dwugodzinnego szaleństwa pod sceną tanecznym rytmem swoich przebojów. Zabrzmiały kawałki m.in. z jednego z najważniejszych albumów w historii muzyki tanecznej – „You’ve Come a Long Way, Baby” (1998). Wręcz niesamowita była reakcja publiczności na pierwsze takty „Right Here, Right Now”, który – obok szalonego „The Rockafeller Skank” – jest znakiem rozpoznawczym Cooka.
Drugi w historii festiwalu set dj-ski Fatboy Slima zakończył występy głównych wykonawców dziewiątej edycji Open'era.
Podsumowanie
[edytuj | edytuj kod]Ponad miesiąc temu zakończył się jeden z największych i najważniejszych w naszym kraju festiwali muzycznych. Na 7 scenach zaprezentowało ponad 75 wykonawców i zespołów. Na 80 hektarach terenu festiwalowego, oprócz scen i namiotów z przeróżnymi „aktywnościami”, zorganizowano 4 strefy gastronomiczne i ogromne pole namiotowe (20 tys. osób). W tym roku na Open'era przybyło ponad 85 000 festiwalowiczów.
Na brak interesujących zajęć nikt nie mógł narzekać. Oprócz muzyki z całego świata (i na światowym poziomie) działały specjalne namioty z pozamuzycznymi „aktywnościami”, wśród których nowością były m.in. Kids Zone oraz Signing Tent, czyli specjalny namiot, w którym – w czasie spotkań z wykonawcami tegorocznej edycji festiwalu – można było zdobyć autografy swoich ulubionych artystów. Nową inicjatywą organizatorów było zorganizowanie działań proekologicznych na terenie festiwalu – festiwalowicze m.in. zbierali plastikowe kubki i korzystali z ekopunktu ładowania telefonów komórkowych, który wykorzystywał energię odnawialną z baterii słonecznych oraz z małej turbiny wiatrowej (więcej o tej inicjatywie już wkrótce).
Nie zabrakło sprawdzonych pomysłów na zajęcie festiwalowiczów ciekawymi formami spędzania czasu. Ponownie działał namiot Fashion'er, w którym fani mody i nowych trendów mogli kontemplować (i kupować) twórczość zaproszonych na festiwal projektantów. Jak zawsze, znalazło się miejsce także dla organizacji pozarządowych w Strefie NGO. W tym roku uczestnicy festiwalu mogli zapoznać się z działalnością takich organizacji jak: Amnesty International, Fundacja „Mam Marzenie”, Fundacja Przeciwko Handlowi Ludźmi i Niewolnictwu „La Strada”, Polska Akcja Humanitarna, Salezjański Wolontariat Misyjny „Młodzi Światu”, czy Viva! Akcja dla zwierząt. Organizator zaznaczył, że strefa ta „jak zwykle udowodniła, że nie tylko muzyka jest ważna dla bywalców (...) festiwalu i tak samo jak poszczególnymi koncertami, są oni zainteresowani rozwojem postawy obywatelskiej”.
Do tego działało Kino Letnie – na świeżym powietrzu można było zobaczyć takie filmy jak: „Wszystko, co kocham”, „Beats of Freedom”, czy „Historia Rock'n'Rolla”. Ponownie funkcjonował namiot Alter Space, w ramach którego odbywały się koncerty (m.in. Kciuk & The Fingers, Niwea, Oranżada, kIRk i wielu innych), pokazy teatrów (Teatr A3 „Zmysły”, Teatr Formy „Babel”) i fire-show oraz pokazy filmów (m.in. animacje słynnego SE-MA-FOR-a i muzyczny dokument „Part of the Weekend Never Dies”, który opisuje światową trasę koncertową formacji Soulwax – dj-ski trzon tego zespołu wystąpił na tegorocznym Open'erze).
Kolejka? Chcę stać jak najdłużej!
[edytuj | edytuj kod]Jakby muzyki i mnóstwa pobocznych „aktywności” było mało, ostatni dzień festiwalu zbiegł się z głosowaniem w II turze wyborów prezydenckich. Głosuj podczas Open'era! Prawo do głosowania to Twoje prawo. Skorzystaj z niego! – zachęcali organizatorzy festiwalu, którzy zorganizowali materiały informacyjne, w których można było znaleźć zarówno najbliższe obwodowe komisje wyborcze jak i te, które znajdowały się w centrum miasta.
Zainteresowanie wyborami wśród młodych było ogromne. Do najbliższej festiwalowi komisji wyborczej – w Przedszkolu nr 30, przy ul. Zielonej 53 – ustawiały się niemałe kolejki. Festiwalowicze, którzy stanowili ogromną większość głosujących nie tracili jednak humorów i zdecydowania. – Nie lubię bierności. Ludzie uwielbiają narzekać. Narzekają na to, że wakacje, że za gorąco, że są na plaży... Nie mają najmniejszego prawa, by narzekać. – stwierdza Agata, jedna z podążających do urny. – Chcę mieć prawo do narzekania, więc idę na wybory. – wyjaśnia młoda dziewczyna.
– To jest obowiązek. – zauważa Dorota, koleżanka Agaty. – Niezależnie od tego, czy jestem na Open'erze, czy w Grecji, czy jestem w domu, czy sobie wyjadę, czy jestem chora, czy zdrowa. Jeżeli jestem w stanie pójść i wziąć ten papier, którego załatwienie zajęło mi dwie minuty i pójść zagłosować... uważam to za mój obowiązek; to dla mnie normalne. – kończy Dorota, a Agata zaskakująco uzupełnia: – To jest jedyna kolejka, w której chcę stać jak najdłużej – mam nadzieję, że będzie jak najwięcej ludzi.
Według danych podanych przez organizatora, tylko w lokalu najbliższym festiwalowi do urn poszło ok. 2 400 festiwalowiczów, a w samej Gdyni głosowało ponad 16 000 uczestników festiwalu. Dane te z pewnością potwierdzają skuteczność akcji promujących głosowanie poza miejscem swojego zamieszkania, które przed wyborami skierowane były głównie do młodych ludzi.
Podobnie jak na kilku innych tego typu festiwalach (Off Festival, Woodstock), na tym także promowana była kultura niezależna, wolontariat, postawy proekologiczne czy postawy prowyborcze. Za rok odbyć ma się jubileuszowa, 10 edycja festiwalu.
Źródła
[edytuj | edytuj kod]  |
Materiał do tego artykułu przygotował reporter Wikinews |
| Wiadomość z serwisu regionalnego województwa pomorskiego |
|---|
 Ta wiadomość dotyczy bieżących wydarzeń w województwie pomorskim. |