2007-10-10: Kronika wyborcza: wrzesień 2007

środa, 10 października 2007

Media zagraniczne najwięcej uwagi poświęciły w ubiegłym miesiącu bardzo ważnym wyborom na Ukrainie, a także interesującemu głosowaniu w Grecji. Nie były to jedyne wybory września, bowiem do urn poszli także mieszkańcy Gwatemali, Jamajki, Madagaskaru, Maroka i Sierra Leone, zaś obywatele San Marino poznali nowych kapitanów-regentów.

Jamajka (wybory parlamentarne)

data: 3 września 2007 r.
do obsadzenia: 60 miejsc w Izbie Reprezentantów (House of Representatives) na 5-letnią kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 60,4%

Partia Pracy Jamajki (Jamaica Labour Party; przywódca: Bruce Golding) - 50,14%, 33 mandaty
Partia Ludowo-Narodowa (People’s National Party; Portia Simpson-Miller) - 49,77%, 27 mandatów

do parlamentu nie weszły:

Ruch Narodowo-Demokratyczny (National Democratic Movement; Earle DeLisser) - 0,07%
niezależni - 0,03%
Ruch Sojuszu Jamajki (Jamaica Alliance Movement) - 0,000004%

Rządząca tą karaibską wyspą od osiemnastu lat PNP przegrała wybory w bardzo nieznacznym stosunku, co jednak wystarczy JLP na przejęcie samodzielnych rządów. Co prawda wysiłki rządu w celu pomocy ofiarom huraganu Dean, który – przeszedłszy nad wyspą pod koniec sierpnia – uniemożliwił przeprowadzenie wyborów w uprzednio przewidzianym terminie, poprawiły notowania PNP, jednak w sposób niewystarczający, aby uratować tę partię od wyborczej porażki.

Królestwo Maroka (wybory parlamentarne)

data: 7 września 2007 r.
do obsadzenia: 325 miejsc w Zgromadzeniu Reprezentantów (Majlis an-Nuwab) na 5-letnią kadencję w okręgach wielomandatowych; 30 miejsc jest zarezerwowanych dla kobiet

WYNIKI:
frekwencja 37%

Partia Niepodległości (Hizb al-Istiqlal; przywódca: Abbas el-Fassi) - 10,7%, 52 mandaty
Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (Hizb al-‘Adala wa at-Tanmiyyah; Saadeddine Othmani) - 10,9%, 46 mandatów
Ruch Ludowy (Mouvement populaire; Mahjoubi Aherdane) - 9,3%, 41 mandatów
Narodowe Zgromadzenie Niezależnych (At-Tajammu’ al-Watani lil-Ahrar; Ahmed Osman) - 9,7%, 39 mandatów
Socjalistyczna Unia Sił Ludowych (Union socialiste des forces populaires; Mohamed el-Yazghi) - 8,9%, 38 mandatów
Unia Konstytucyjna (Union constitutionelle; Mohamed Abied) - 7,3%, 27 mandatów
Partia Postępu i Socjalizmu (Parti du progrès et du socialisme; Ismail Alawi) - 5,4%, 17 mandatów
Partia Narodowo-Demokratyczna – Partia Układu (Hizb al-Wataniyyah ad-Dimuqratiyyah – Hizb al-Ahd) - 5,5%, 14 mandatów
Front Sił Demokratycznych (Front des forces démocratiques; Thami el-Kyari) - 4,5%, 9 mandatów
Ruch Demokratyczno-Społeczny (Mouvement démocratique et social; Mahmoud Archane) - 3,7%, 9 mandatów
Partia Kongresu Narodowego – Partia Awangardy Demokratyczno-Socjalistycznej – Zjednoczona Partia Socjalistyczna (Parti du congrès national – Parti de l’avant-garde démocratique socialiste – Parti socialiste unifié) - 3,2% 6 mandatów
Partia Pracy (Parti travailliste; Abdelkrim Benatiq) - 3%, 5 mandatów
Partia Środowiska i Rozwoju (Parti de l’environnement et du développement) - 2,9%, 5 mandatów
niezależni - 1,7%, 5 mandatów
Partia Odnowy i Równości (Parti de renouveau et de l’équité) - 1,8%, 4 mandaty
Marokańska Unia na rzecz Demokracji (Union marocaine pour la démocratie) - 1,7%, 2 mandaty
Partia Socjalistyczna (Parti socialiste; Abdelmajid Bouzoubaa) - 1,5%, 2 mandaty
Inicjatywa Obywatelstwo i Rozwój (Initiative citoyenneté et développement) - 1,1%, 1 mandat
Partia Odrodzenia i Cnoty (Parti de la renaissance et de la vertu; Mohamed Khalidi) - 0,8%, 1 mandat
Sojusz Wolności (Alliance des libertés; Ali Belhaj) - 0,8%, 1 mandat
Siły Obywatelskie (Forces citoyennes; Abderrahim Lahjouji) - 0,7%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:

Partia Reform i Rozwoju (Parti de la réforme et du développement) - 1%
Marokańska Partia Liberalna (Parti marocain libéral) - 1%
Demokratyczna Partia Niepodległości (Parti démocratique et de l’indépendance) - 0,7%
Partia Akcji (Parti de l’action) - 0,5%
Partia Centrum Społecznego (Parti du centre social) - 0,5%
Partia Nadziei (Parti de l’espoir) - 0,4%
Partia al-Badil al-Hadari (Hizb al-Badil al-Hadari) - 0,3%
Demokratyczna Partia Socjalistyczna (Parti socialiste démocratique) - 0,2%
PAN - 0,2%
Partia Wolności i Sprawiedliwości Społecznej (Parti de la liberté et de la justice sociale) - 0,1%

Względne zwycięstwo odniosła islamistyczna HAT Saadeddine’a Othmaniego, jednak więcej mandatów zdobyła konserwatywna i monarchistyczna HI. Rząd trochę zresztą pomógł tej ostatniej, uprawiając gerrymandering na szeroką skalę, a jej przywódca Abbas el-Fassi został ostatecznie premierem nowego gabinetu. Władze jednak są w Maroku niepopularne – największa dotychczas partia koalicji rzadowej – USFP straciła czwartą część swoich mandatów, jednak ta strata została zrównoważona dzięki dobrym wynikom kilku mniejszych prorządowych ugrupowań. Do parlamentu po raz pierwszy w historii Maroka startowała żydówka – Maguy Kakon postawiła jednak na złego konia: jej PCS z półprocentowym poparciem nie zdobyła ani jednego mandatu.

Republika Sierra Leone (II tura wyborów prezydenckich)

data: 8 września 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; zwycięzca wyborów prezydenckich musi otrzymać co najmniej 55% głosów

WYNIKI:
frekwencja 68,1% (w I turze 75,8%)

Ernest Bai Koroma (Kongres Wszechludowy) - 54,62% (w I turze 44,34%)
Solomon Berewa (Ludowa Partia Sierra Leone) - 45,38% (w I turze 38,28%)

Pięć lat po zakończeniu krwawej wojny domowej ten zachodnioafrykański kraj jest daleki od spokoju. W wyniku starć po I turze wyborów zginęły dziesiątki osób, mimo prób podejmowanych przez obu zwycięskich kandydatów (m.in. wspólna organizacja marszu pokoju 6 września). Istniały obawy, że ostateczne zwycięstwo któregoś z głównych kandydatów może jednak doprowadzić do eskalacji konfliktu. Istotnie, po ogłoszeniu wyników doszło do splądrowania siedziby przegranej partii we Freetown, zaś w bójkach z policją zginęła jedna osoba, jednak wzorowe zachowanie Solomona Berewy, który uznał zwycięstwo konkurenta umożliwiło pokojowe zaprzysiężenie Ernesta Koromy.

Republika Gwatemali (wybory generalne)

data: 9 września 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa oraz 158 miejsc w Kongresie Republiki (Congreso de la República) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej

I TURA WYBORÓW PREZYDENCKICH:
frekwencja 60,5%

Álvaro Colom Caballeros (Narodowa Jedność Nadziei) - 28,23%
Otto Pérez Molina (Partia Patriotyczna) - 23,51%

do II tury nie weszli:

Alejandro Giammattei (Wielki Sojusz Narodowy) - 17,23%
Eduardo Suger (Centrum Akcji Społecznej) - 7,45%
Luis Rabbé (Gwatemalski Front Republikański) - 7,29%
Mario Estrada (Unia Zmiany Nacjonalistycznej) - 3,16%
Rigoberta Menchú (Spotkanie dla Gwatemali) - 3,09%
Fritz García-Gallont (Partia Unionistyczna) - 2,92%
Óscar Castañeda (Partia Awansu Narodowego) - 2,56%
Miguel Ángel Sandoval (Gwatemalska Jedność Narodowo-Rewolucyjna) - 2,14%
Manuel Conde Orellana (Unia Demokratyczna) - 0,76%
Pablo Monsanto (Sojusz Nowego Narodu) - 0,59%
Héctor Rosales (Prawdziwy Rozwój Integralny) - 0,57%
Vinicio Cerezo Blandón (Gwatemalska Chrześcijańska Demokracja) - 0,5%

WYBORY PARLAMENTARNE:
frekwencja 60,5%

Narodowa Jedność Nadziei (Unidad Nacional de la Esperanza; przywódca: Álvaro Colom Caballeros) - 22,81%, 48 mandatów
Wielki Sojusz Narodowy (Gran Alianza Nacional; Alfredo Villa) - 16,51%, 37 mandatów
Partia Patriotyczna (Partido Patriota; Otto Pérez Molina) - 15,91%, 30 mandatów
Gwatemalski Front Republikański (Frente Republicano Guatemalteco; Efraín Ríos Montt) - 9,8%, 15 mandatów
Partia Unionistyczna (Partido Unionista; Fritz García Gallont) - 6,1%, 8 mandatów
Centrum Akcji Społecznej (Centro de Acción Social; Eduardo Suger) - 4,89%, 5 mandatów
Spotkanie dla Gwatemali (Encuentro por Guatemala; Rigoberta Menchú) - 6,17%, 4 mandaty
Partia Awansu Narodowego (Partido de Avanzada Nacional; Ruben Morales) - 4,58%, 4 mandaty
Unia Zmiany Nacjonalistycznej (Union del Cambio Nacionalista; Sindey Shaw) - 4,06%, 4 mandaty
Gwatemalska Jedność Narodowo-Rewolucyjna (Unidad Revolucionaria Nacional Guatemalteca; Héctor Nuila) - 3,27%, 2 mandaty
Unia Demokratyczna (Unión Democrática) - 1,41%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:

Prawdziwy Rozwój Integralny (Desarrollo Integral Auténtico) - 1,43%
Sojusz Nowego Narodu (Alianza Nueva Nación) - 1,35%
Front na rzecz Demokracji (Frente por la Democracia) - 0,91%
Gwatemalska Chrześcijańska Demokracja (Democracia Cristiana Guatemalteca) - 0,83%

Kampania wyborcza w Gwatemali była niezwykle krwawa i niespokojna. Nadspodziewanie mało głosów otrzymała laureatka pokojowej nagrody Nobla Rigoberta Menchú z plemienia Majów K’ich’e – zwłaszcza na tle wyniku wyborczego FRG oskarżanego o zbrodnie wojenne Efraína Ríosa. II tura wyborów odbędzie się 4 listopada.

Republika Grecka (wybory parlamentarne)

data: 16 września 2007 r.
do obsadzenia: 300 miejsc w Woli Greków (Voulē tōn Ellēnōn) na 4-letnią kadencję w ordynacji mieszanej; zgodnie z ordynacją zwycięzcy wyborów automatycznie przypada dodatkowe 40 mandatów

WYNIKI:
frekwencja 74,14%

Nowa Demokracja (Néa Dēmokratía; przywódca: Kōnstantínos Karamanlēs) - 41,83%, 152 mandaty
Panhelleński Ruch Socjalistyczny (Panellēnio Sosialistikó Kínēma; Giōrgos Papandréou) - 38,1%, 102 mandaty
Komunistyczna Partia Grecji (Kommounistikó Kómma Elládas; Aléka Paparēga) - 8,15%, 22 mandaty
Koalicja Radykalnej Lewicy (Synaspismós Rizospastikēs Aristerás; Alékos Alavános) - 5,04%, 14 mandatów
Ludowe Zgromadzenie Prawosławne (Laïkós Orthódoxos Synagermós; Geōrgios Karatzaphérēs) - 3,8%, 10 mandatów

do parlamentu nie weszły:

Ekologiczni Zieloni (Oikológoi Prásinoi; Ioanna Kontoulē) - 1,05%
Odrodzenie Demokratyczne (Dēmokratikē Anagénnēsē; Stélios Papathemelēs) - 0,8%
Unia Centrystów (Énosē Kentrōōn; Vasílēs Levéntēs) - 0,29%
Komunistyczna Partia Grecji [Marksistowsko-Leninowska] (Kommounistikó Kómma Elládas (marxistikó-leninistikó); Gregorios Kōnstantopoulos) - 0,24%
Front Radykalnej Lewicy (Métōpo Rizospastikēs Aristerás; D. Desilias) - 0,17%
Zjednoczona Lewica Antykapitalistyczna (Enōtiké Antikapitalistikē Arioterá; Kōnstantínos Papadakēs) - 0,15%
Marksistowsko-Leninowska Komunistyczna Partia Grecji (Marxistikó-Leninistikó Kommounistikó Kómma Elládas; Antonis Papadopoulos) - 0,11%
Sojusz Liberalny (Phileleútherē Symmachía; Phōtēs Perlikós) - 0,11%
Partia Liberalna (Kómma Phileleuthérōn; Manōlēs Kalligiánnēs) - 0,04%
Organizacja na rzecz Odbudowy Komunistycznej Partii Grecji (Orgánōsē gia tēn Anasygkrótēsē tou Komounistikoú Kómmatos Elládas; Ēlias Zaphiropoulos) - 0,03%
Walcząca Socjalistyczna Partia Grecji (Agōnistikó Sosialistikó Kómma Elládas; Nikos Kargopoulos) - 0,03%
Greccy Ekolodzy (Éllēnes Oikológoi; Dēmosthénēs Vergēs) - 0,02%
Światło – Prawda – Sprawiedliwość (Phōs – Alētheia – Dikaiosýnē; Kōnstantínos Melissourgos) - 0,01%
niezależni - 0,01%
Demokratyczna Uniwersalna Grecja (Dēmokratikē Astikē Ellás; Stérgios Krikélēs) - 0,0001%
Regionalny Rozwój Miejski (Periphereiakē Astikē Anáptyxē; Nikólaos Kolítsēs) - 0,0001%
Nowa Partia Zbawienia Chrześcijańskiej Demokracji (Néo Kómma Sōtērías Christianikē Dēmokratía; Alkiviádēs Stoïlēs) - 0,00001%

Rządzący konserwatyści premiera Kóstasa Karamanlēsa ostatecznie wygrali wybory parlamentarne, choć walka nie była łatwa. ND była bowiem oskarżana o nieudolności wobec szalejących przez całe lato tragicznych pożarów oraz po licznych skandalach, w jakie zamieszani byli członkowie partii. Mimo to, PaSoK nie zdołał wykorzystać szansy na powrót do władzy.

Najjaśniejsza Republika San Marino (wybory kapitanów-regentów)

data: 18 września 2007 r.
do obsadzenia: dwa stanowiska kapitanów-regentów na półroczną kadencję; wyboru dokonuje Rada Wielka i Generalna

WYBRANO:

Alberto Selva (Ludowy Sojusz Demokratów San Marino na rzecz Republiki)
Mirko Tomassoni (Partia Socjalistów i Demokratów)

Przez kolejne sześć miesięcy kolegialną głową tej najstarszej nieprzerwanie istniejącej republiki na świecie (wg legendy założonej 3 września 301 r.; pierwsi kapitanowie-regenci wybrani w 1243 r.) będą Alberto Selva i Mirko Tomassoni. Selva zastąpi na tym stanowisku reprezentanta Zjednoczonej Lewicy Alessandro Rossiego, zaś Tomassoni – partyjnego kolegę Alessandro Manciniego. Obaj panowie nie mają – w przeciwieństwie do poprzedników – znaczącego doświadczenia; w parlamencie San Marino zasiadają dopiero nieco ponad rok.

Republika Madagaskaru (wybory parlamentarne)

data: 23 września 2007 r.
do obsadzenia: 127 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Antenimieram-Pirenena) ordynacji mieszanej na 4-letnią kadencję

WYNIKI:

Kocham Madagaskar (Tiako I Madagasikara; przywódca: Solofonantenaina Razoarimhaja) - 106 mandatów
niezależni - 20 mandatów
Liberalizm Gospodarczy i Akcja Demokratyczna na rzecz Odbudowy Narodowej – Rzecznik (Libéralisme économique et action démocratique pour la reconstruction nationale – Fanilo; Herizo Razafimahaleo) - 1 mandat

Rządząca partia TIM wprost znokautowała starającą się o jedność opozycję – przedterminowe wybory zostały w sposób druzgocący przegrane: np. w stołecznej Antananarywie Kocham Madagaskar zdobyło wszystkie sześć mandatów. Nawet w uznawanej za bastion opozycji Toamasinie zwyciężył kandydat obozu władzy Pierrot Botozaza.

Ukraina (wybory parlamentarne)

data: 30 września 2007 r.
do obsadzenia: 450 miejsc w Radzie Najwyższej (Werchowna Rada) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 57,94%

Partia Regionów (Partija rehioniw; przywódca: Wiktor Fedorowycz Janukowycz) - 34,37%, 175 mandatów
Blok Julii Tymoszenko (Błok Juliji Tymoszenko; Julija Wołodymyriwna Tymoszenko) - 30,71%, 156 mandatów
Blok „Nasza Ukraina – Samoobrona Ludowa” (Błok „Nasza Ukrajina – Narodna Samooborona”; Jurij Witalijowycz Łucenko) - 14,15%, 72 mandaty
Komunistyczna Partia Ukrainy (Komunistyczna partija Ukrajiny; Petro Mykołajowycz Symonenko) - 5,39%, 27 mandatów
Blok Łytwyna (Błok Łytwyna; Wołodymyr Mychajłowycz Łytwyn) - 3,96%, 20 mandatów

do parlamentu nie weszły:

Socjalistyczna Partia Ukrainy (Socialistyczna partija Ukrajiny; Ołeksandr Ołeksandrowycz Moroz) - 2,86%
przeciw wszystkim - 2,73%
Postępowa Socjalistyczna Partia Ukrainy (Prohresywna socialistyczna partija Ukrajiny; Natalija Mychajliwna Witrenko) - 1,32%
Ogólnoukraińskie Zjednoczenie „Wolność” (Wseukrajinśke objednannia „Swoboda”; Ołeh Jarosławowycz Tiahnybok) - 0,76%
Partia Zielonych Ukrainy (Partija Zełenych Ukrajiny; Wołodymyr Ołeksandrowycz Kosterin) - 0,4%
Blok Wyborczy Ludmyły Suprun – Ukraiński Aktyw Regionalny (Wyborczyj błok Ludmyły Suprun – Ukrajinśkyj regionalnyj aktyw; Ludmyła Pawliwna Suprun) - 0,34%
Komunistyczna Partia Ukrainy (Odnowiona) (Komunistyczna partija Ukrajiny (onowłena); Mychajło Mychajłowycz Sawenko) - 0,29%
Partia Wolnych Demokratów (Partija Wilnych Demokratiw; Serhij Ołehowycz Odarycz) - 0,21%
Blok Partii Emerytów Ukrainy (Błok partiji pensioneriw Ukrainy; Feliks Eduardowycz Petrosian) - 0,14%
Partia Narodowo-Gospodarczego Rozwoju Ukrainy (Partija nacionalno-ekonomicznoho rozwytku Ukrajiny; Pawło Wołodymyrowycz Matwijenko) - 0,14%
Ukraiński Blok Ludowy (Ukrajinśkyj Narodnyj Błok; Tetiana Mychajliwna Jachejewa) - 0,12%
Chłopski Blok „Agrarna Ukraina” (Selanśkyj Błok „Ahrarna Ukrajina”; Iwan Fedorowycz Tomycz) - 0,11%
Blok Chrześcijański (Chrystyjanśkyj błok; Serhij Wasylowycz Baluk) - 0,1%
Blok Wyborczy Partii Politycznych „Konstytucja – Ukraina – Honor – Pokój – Antyfaszyzm” (Wyborczyj błok politycznych partij „Konstytucija – Ukrajina – Czest’ – Myr – Antyfaszyzm; Ołeksandr Mychajłowycz Wołkow) - 0,1%
Blok „Społeczność Ogólnoukraińska” (Błok „Wseukrajinśka hromada”; Lidija Stepaniwna Poreczkina) - 0,05%
Ogólnoukraińska Partia Zaufania Narodowego (Wseukrajinśka partija Narodnoji Dowiry; Andrij Swiatosławowycz Azarow) - 0,02%

Przedterminowe wybory parlamentarne na Ukrainie wygrała PR premiera Janukowycza, jednak prawdopodobnie okaże się to zwycięstwo pyrrusowe – zwłaszcza, że klęskę ponieśli socjaliści, czyli jeden z potencjalnych koalicjantów. Nadspodziewanie dobry wynik odnotowała za to Julija Tymoszenko i dzięki temu koalicja jej bloku z konglomeratem dziesięciu proprezydenckich partii NU-NS, wśród których są też skrajni nacjonaliści, jest najbardziej prawdopodobnym rozstrzygnięciem. Z drugiej strony możliwa jest także koalicja Naszej Ukrainy z Partią Regionów, co było już sygnalizowany przez niektórych polityków.

Republika Ekwadoru (wybory konstytuanty)

data: 30 września 2007 r.
do obsadzenia: 130 miejsc w Narodowym Zgromadzeniu Konstytucyjnym (Asamblea Nacional Constituyente) na 6-miesięczną kadencję z możliwością przedłużenia o dwa miesiące w celu uchwalenia nowej konstytucji kraju; 100 deputowanych jest wybieranych w okręgach wielomandatowych, 24 z listy krajowej i 6 przez emigrantów

WYNIKI:
frekwencja 73,2%

Sojusz Dumna i Suwerenna Ojczyzna (Alianza Patria Altiva i Soberana; przywódca: Rafael Correa) - 69,47%, 61 mandatów
Partia Społeczeństwa Patriotycznego 21 Stycznia (Partido Sociedad Patriótica 21 de Enero) - 7,28%, 17 mandatów
Instytucjonalna Partia Odnowy Akcji Narodowej (Partido Renovador Institucional de Acción Nacional) - 6,62%, 5 mandatów
Zjednoczony Wielonarodowy Ruch Pachakutik – Nowy Kraj + Partia Socjalistyczna – Jasny Front (Movimiento Unidad Plurinacional Pachakutik – Nuevo País + Partido Socialista – Frente Amplio) - 0,71%, 4 mandaty
Partia Socjalchrześcijańska (Partido Social Cristiano) - 3,88%, 3 mandaty
Ruch Ludowo-Demokratyczny (Movimiento Popular Democrático) - 1,68%, 3 mandaty
Demokratyczna Sieć Etyczna (Red Etica y Democrática) - 2%, 1 mandat
Nowa Opcja (Una Nueva Opción) - 1,12%, 1 mandat
Ekwadorska Partia Roldosistów (Partido Roldosista Ecuatoriano) - 0,8%, 1 mandat
Ruch na rzecz Uczciwości Narodowej (Movimiento Honradez Nacional) - 0,7%, 1 mandat
Sojusz ID/MPC (Alianza ID/MPC) - 0,54%, 1 mandat

do konstytuanty nie weszły:

Porozumienie Narodowe (Acuerdo Nacional) - 0,65%
Partia Wolności (Partido Libertad) - 0,47%
Ekwadorski Biały Ruch na rzecz Rewindykacji Biednych (Movimiento Blanco Ecuatoriano por la Reivindicación de los Pobres) - 0,44%
Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Unión Demócrata Cristiana) - 0,43%
Niezależny Ruch Zaangażowanych Świeckich (Movimiento Independiente Laicos Comprometidos) - 0,43%
Ruch Siły Ekwadoru (Movimiento Fuerza Ecuador) - 0,41%
Chrześcjański Obywatelski Kompromis ze Wspólnotą C4 (Compromiso Cívico Cristiano con la Comunidad C4) - 0,39%
Sojusz MCSXXI/MAE/MTF (Alianza MCSXXI/MAE/MTF) - 0,38%
Koalicja Narodowo-Demokratyczna (Concenrtación Nacional Democrática) - 0,33%
Niezależny Ruch Bieguna Demokratycznego (Movimiento Independiente Polo Democrático) - 0,32%
Pojednanie Narodowe (Conciliación Nacional) - 0,29%
Niezależny Ruch Sprawiedliwości i Solidarności (Movimiento Independiente Justo y Solidario) - 0,2%
Narodowy Ruch na rzecz Pojednania Społecznego (Movimiento Nacional por la Conciliación Social) - 0,17%
Tysiąckrotne Zwycięstwo (Triunfo Mil) - 0,17%
Integracja i Transformacja Społeczna (Integración y Transformación Social) - 0,12%

Wybory do konstytuanty odbyły się na podstawie referendum w tej sprawie, które odbyło się w kwietniu. Przyniosły one przygniatające zwycięstwo lewicowych populistów prezydenta Rafaela Correi, który dzięki zdobyciu bezwzględnej większości będzie mógł niemal samodzielnie napisać nową konstytucję tej południowoamerykańskiej republiki. Konstytucja będzie musiała być następnie zaakceptowana w referendum, które odbędzie się prawdopodobnie w okolicach po wakacjach 2008 r.

Kalendarium

Argentyna: 2 września przeprowadzono wybory gubernatorskie w dwóch prowincjach. Santa Fe: Hermes Binner (Partia Socjalistyczna) - 48,6%, Rafael Bielsa (Partia Sprawiedliwości, PJ) - 38,8%; Córdoba: Juan Schiaretti (PJ) - 37%, Luis Juez (Nowa Partia) - 36%. Kolejne wybory odbyły się 16 września. Chaco: Jorge Capitanich (PJ) - 47%, Ángel Rozas (Radykalna Unia Obywatelska, UCR) - 46%; Chubut: Mario das Neves (PJ) - 72%, Raúl Barneche (UCR).
Australia: 13 września premier Queenslandu Peter Beattie przeszedł na emeryturę, a jego następczynią została Anna Bligh.
Azerbejdżan: 7 września prezydentem nieuznawanego Górskiego Karabachu został Bako Sahakjan. Po tygodniu nowym premierem został zaś Araik Aroutjounjan.
Belgia: 29 września król Albert II ponownie powierzył Yves’owi Leterme’owi misję tworzenia rządu.
Bośnia i Hercegowina: 30 września zmarł prezydent Republiki Serbskiej Milan Jelić. Tymczasowym następcą został Igor Radojičić.
Francja: François Bonneau został 7 września prezydentem Rady Regionalnej Centrum. 13 września Oscar Temaru został wybrany na prezydenta Polinezji Francuskiej. W nowym rządzie, który został zaprzysiężony 18 września, Antony Géros został wiceprezydentem i ministrem finansów.
Gambia: 13 września Crispin Grey-Johnson został szefem dyplomacji.
Grecja: 16 września wybory parlamentarne wygrali rządzący konserwatyści. W zaprzysiężonych 19 września rządzie Kōstasa Karamanlēsa nie doszło do znaczących zmian.
Indie: 4 września K. Sankaranarayanan został gubernatorem Arunachal Pradesh. 6 września analogiczny urząd w Radżastanie objął Shilendra Kumar Singh.
Irlandia: 26 września premier Bertie Ahern przetrwał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności.
Jamajka: 3 września wybory parlamentarne wygrali labourzyści. 14 września zaprzysiężono rząd Bruce’a Goldinga, który przy okazji został też ministrem obrony: Kenneth Baugh (MSZ), Audley Shaw (finanse), Derrick Smith (bezpieczeństwo narodowe).
Japonia: 25 września premier Abe Shinzō formalnie podał się do dymisji, a na jego następcę został wybrany Fukuda Yasuo. W jego zaprzysiężonym nazajutrz rządzie Kōmura Masahiko został szefem MSZ, zaś Ishiba Shigeru – ministrem obrony.
Kamerun: 7 września w wyniku rekonstrukcji rządu Henri Ayissi Eyebe objął resort spraw zagranicznych, zaś Lazare Essimi Menye – Ministerstwo Finansów.
Kanada: 4 września ogłoszono, że Steven Point zostanie wicegubernatorem Kolumbii Brytyjskiej. Dzień później wicegubernatorem Ontario został David Onley.
Kirgistan: 27 września przywróconą starą konstytucję kraju z 1993 r., która została zniesiona w ubiegłym roku.
Liban: z powodu braku kworum 25 września wybór prezydenta kraju został przełożony o miesiąc.
Nikaragua: 9 września do II tury wyborów prezydenckich przeszli Álvaro Colom i Otto Pérez, zaś partia tego pierwszego zwyciężyła w wyborach parlamentarnych.
Mali: 28 września Modibo Sidibé zastąpił na urzędzie premiera Issoufi Maïgę.
Maroko: po wyborach parlamentarnych, które odbyły się 7 września, nastąpiła zmiana premiera. Drissa Jettou zastąpił 19 września Abbas el-Fassi.
Rosja: 14 września Duma zatwierdziła nowego premiera Wiktora Zubkowa, które prezydent Władimir Putin nominował dwa dni wcześniej po odwołaniu Michaiła Fradkowa. W jego ogłoszonym po dziesięciu dniach rządzie nie ma zmian w kluczowych resortach. Po tragicznej śmierci głowy administracji Obwodu Kostromskiego Wiktora Szerszunowa 20 września, jego następcą został tymczasowo Jurij Cikunow.
Saint Lucia: po śmierci premiera Sir Johna Comptona 7 września szefem rządu został Stephenson King. W swoim gabinecie King pełni też funkcje ministra spraw zagranicznych, wewnętrznych i finansów.
Sierra Leone: 8 września Ernest Bai Koroma wygrał w II turze wyborów prezydenckich i 17 września został zaprzysiężony. Wiceprezydentem został Samuel Sam-Sumana.
Szwecja: 5 września po rezygnacji Mikaela Odenberga nowym ministrem obrony został Sten Tolgfors.
Turcja: 5 września parlament udzielił wotum zaufania rządowi Recepa Tayyipa Erdoğana.
Organizacje międzynarodowe: 18 września Macedończyk Srgjan Kerim został przewodniczącym Zgromadzenia Ogólnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Przywódcy religijni: 12 września Daniel objął urząd arcybiskupa Bukaresztu, metropolity Hungaro-Wołoszczyzny i patriarchy Wszech Rumunii czyli zwierzchnika Rumuńskiej Cerkwi Prawosławnej.

Zmarli

7 września – Sir John George Melvin Compton (ur. 1925 w Canouan, wówczas brytyjskie Saint Vincent i Grenadyny), minister naczelny brytyjskiej Saint Lucii 04.1964-01.03.1967, trzykrotny premier Saint Lucii (do 22.02.1979 państwa stowarzyszonego z Wielką Brytanią) 01.03.1967-02.07.1979, 03.05.1982-02.04.1996 i od 11.12.2006, reprezentujący Zjednoczoną Partię Robotniczą, zmarł w Castries;
16 września – Calvin Lewellyn Rampton (ur. 1913 w Bountiful), gubernator Utah (stan Stanów Zjednoczonych) 04.01.1965-03.01.1977, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Holladay;
19 września – Vlatko Pavletić (ur. 1930 w Zagrzebiu, wówczas Jugosławia), p.o. prezydent Chorwacji 26.11.1999-02.02.2000, reprezentujący Chorwacką Unię Demokratyczną, zmarł w Zagrzebiu;
20 września – Wiktor Andriejewicz Szerszunow (ur. 1950 w Lengerze, wówczas Związek Radziecki), głowa administracji Obwodu Kostromskiego (Rosja) od 05.01.1997, zginął w wypadku samochodowym niedaleko Siergijewa Posada;
21 września - Helios Eseverry (ur. 1930), gubernator Ziemi Ognistej (prowincja Argentyny) 12.12.1987-13.07.1989, reprezenutjący Radykalną Unię Obywatelską;
21 września – Petar Stambolić (ur. 1912 w Brezovej), sekretarz Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Serbii (po 1952 Związku Komunistów Serbii – wówczas republika związkowa Jugosławii) 1948-03.1957, premier Serbii 05.09.1948-05.02.1953, przewodniczący Rady Wykonawczej Serbii 05.02.-16.12.1953, przewodniczący Zgromadzenia Narodowego Serbii 12.1953-04.1957, przewodniczący Federalnej Rady Wykonawczej Jugosławii 29.06.1963-16.05.1967, przewodniczący Komitetu Centralnego Związku Komunistów Serbii 02-11.1968, przewodniczący Kolegialnego Prezydium Jugosławii 16.05.1982-13.05.1983, zmarł w Belgradzie;
30 września – Milan Jelić (ur. 1956 w Koprivnej), prezydent Republiki Serbskiej (część składowa Bośni i Hercegowiny) od 09.11.2006, reprezentujący Partię Niezależnych Socjaldemokratów, zmarł w Doboju.

Źródła

Artykuł wykorzystuje materiał pochodzący z serwisu e-Polityka.pl (więcej informacji).