2007-06-10: Kronika wyborcza: maj 2007

niedziela, 10 czerwca 2007

Maj to tradycyjnie miesiąc gęsto zapełniony wyborami. Na półkuli północnej skończyła się już zima, a nie zaczęły jeszcze wakacje, a zarazem wybory parlamentarne na wiosnę umożliwiają optymalną ilość czasu na przygotowanie budżetu na kolejny rok. Z tego względu o nowe skład parlamentu wzbogaciły się: Algieria, Armenia, Bahamy, Burkina Faso, Irlandia, Islandia, Seszele, Wietnam. Ponadto Bułgarzy wybrali swoich posłów do Parlamentu Europejskiego, zaś obywatele Francji i Timoru Wschodniego – prezydenta. Za Łotyszy wyboru głowy państwa dokonał parlament, Syryjczycy zatwierdzili jego decyzję w tej kwestii, Rumuni odmówili parlamentowi zatwierdzenia impeachmentu prezydenta Traiana Băsescu, zaś tureckim deputowanym wybór prezydenta z uwagi na proceduralne kruczki po prostu się nie udał.

Wspólnota Bahamów (wybory parlamentarne)

data: 2 maja 2007 r.
do obsadzenia: 41 miejsc w Izbie Zgromadzenia (House of
Assembly), izbie niższej bahamskiego parlamentu na 5-letnią
kadencję w okręgach jednomandatowych

WYNIKI:
frekwencja 91,2%

• Wolny Ruch Narodowy (Free National Movement; przywódca: Hubert Ingraham) - 49,86%, 23 mandaty
• Postępowa Partia Liberalna (Progressive Liberal Party; Perry Christie) - 47,02%, 18 mandatów

do parlamentu nie weszli:

• niezależni - 2,59%
• Bahamski Ruch Demokratyczny (Bahamas Democratic Movement; Cassius Stuart) - 0,5%

Zmiana polityczna na wyspach u wybrzeży Florydy. Premierem został po wyborach Hubert Ingraham, lider liberałów (ich główny rywal, PLP, jest zresztą również partią socjalliberalną). Postępowcy przegrali, ponieważ w czasie ich rządów wyspami wstrząsnęło kilka skandali korupcyjnych, zaś premier Christie był powszechnie oskarżany o kompletny brak zdolności przywódczych. Premier Ingraham zapowiada stworzenie nowych miejsc pracy oraz zachęcanie inwestorów zagranicznych do inwestycji na wyspach. Głową Wspólnoty Bahamów jest królowa Elżbieta II, reprezentowana na wyspach przez gubernatora generalnego.

Republika Turecka (wybory prezydenckie)

data: 27 kwietnia i 6 maja 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję; wyboru dokonuje 550-osobowe
Wielkie Zgromadzenie Narodowe Turcji (Türkiye Büyük Millet Meclisi) głosami co najmniej 2/3 składu
parlamentu (367 głosów) w pierwszych dwóch turach; w kolejnej turze wystarcza zwykła większość
(276 głosów); gdyby i w tym momencie nie doszło do rozstrzygnięcia, do IV tury przechodzi dwóch
najlepszych kandydatów, którzy także muszą uzyskać 276 głosów; w przypadku braku
rozstrzygnięcia rozpisuje się wybory powszechne

WYNIKI:
frekwencja 65,64%

• Abdullah Gül (Partia Sprawiedliwości i Rozwoju) - 64,91% (98,89% obecnych) w I turze wyborów; wycofał się przed powtórzoną I turą

Choć urząd prezydenta w Turcji jest funkcją czysto reprezentacyjną, o stanowisko to toczy się burzliwa walka, w której żadna ze stron nie chce odpuścić. Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP), uznawana za umiarkowanie nacjonalistyczną, próbowała wysunąć na ten urząd swojego premiera, Recepa Tayyipa Erdoğana, jednak ten pod naciskiem armii, stojącej na straży świeckości państwa, zrezygnował. Kolejnym kandydatem okazał się szef dyplomacji Abdullah Gül, postrzegany za znacznie bardziej umiarkowanego polityka. Posiedzenie zostało zbojkotowane przez partie opozycyjne, wobec czego do wymaganego kworum zabrakło siedmiu głosów. Sąd Konstytucyjny w tej sytuacji zarządził powtórzenie pierwszej tury, wbrew stanowisku AKP, która chciała przejść od razu do II tury, co umożliwiłoby jej wybór Güla na prezydenta w III (AKP ma 352 mandaty). W tej sytuacji minister Gül wycofał się z wyborów, zaś AKP przegłosowała zmianę w konstytucji, przewidującą powszechne wybory prezydenckie. Poprawka została zawetowana przez obecną głowę państwa, Ahmeta Necdeta Sezera. Weto zostało odrzucone i ostatecznie nowy szef państwa zostanie wybrany w wyborach powszechnych, co niemal gwarantuje to stanowisko AKP. Głównym pytaniem, jakie zadają sobie tureccy publicyści jest w tej sytuacji zachowanie armii, która kilkukrotnie odsuwała od władzy islamistów, dokonując zamachu stanu bądź po prostu grożąc takim posunięciem. Ostatni raz miało to miejsce w 1997 r., kiedy to premier Necmettin Erbakan został zmuszony do dymisji.

Burkina Faso (wybory parlamentarne)

data: 6 maja 2007 r.
do obsadzenia: 111 mandatów w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią
kadencję w ordynacji proporcjonalnej z 21-osobową listą krajową

WYNIKI:
frekwencja 56,4%

• Kongres na rzecz Demokracji i Postępu (Congrès pour la Démocratie et le Progrès; przywódca Blaise Compaoré) - 73 mandaty

• Sojusz na rzecz Demokracji i Federacji – Afrykańskie Zgromadzenie Demokratyczne (Alliance pour la démocratie et la fédération – Rassemblement démocratique africain) - 14 mandatów
• Unia na rzecz Republiki (Union pour la République) - 5 mandatów
• Unia na rzecz Odrodzenia / Ruch Sankarystowski (Union pour la Renaissance / Mouvement Sankariste) - 4 mandaty
• Konwent Sił Demokratycznych Burkiny (Convention des Forces Démocratiques de Burkina) - 3 mandaty
• Partia na rzecz Demokracji i Postępu / Partia Socjalistyczna (Parti pour la Démocratie et le Progrès / Parti Socialiste) - 2 mandaty
• Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu (Parti pour la Démocratie et le Socialisme) - 2 mandaty
• Unia Partii Sankarystowskich (Union des Partis Sankarist) - 2 mandaty
• Zgromadzenie na rzecz Rozwoju Burkiny (Rassemblement pour le Développement du Burkina) - 2 mandaty
• Afrykańska Partia Niepodległości (Parti Africain de l’Indépendance) - 1 mandat
• Ludowe Zgromadzenie Obywateli (Rassemblement Populaire des Citoyens) - 1 mandat
• Partia Odrodzenia Narodowego (Parti de la Renaissance Nationale) - 1 mandat
• Unia na rzecz Demokracji i Postępu Społecznego (Union pour la Démocratie et le Progrès Social) - 1 mandat

Przygniatające zwycięstwo postmarksistowskiej, prezydenckiej partii CDP, było do przewidzenia. W tym celu rząd nie musiał nawet uciekać się do nielegalnych metod – obserwatorzy nie odnotowali znaczących uchybień w przebiegu głosowania, poza kilkoma udokumentowanymi przypadkami fałszerstw w mieście Bobo-Dioulasso.

Republika Francuska (wybory prezydenckie) / Księstwo Andory (wybory współksięcia)

data: 6 maja 2007 r.

do obsadzenia: urząd Prezydenta Francji i współksięcia Andory na 5-letnią
kadencję

WYNIKI:
frekwencja 83,97% (I tura: 83,77%)

• Nicolas Sarkozy (Unia na rzecz Ruchu Ludowego) - 53,06% (I tura: 31,18%)
• Ségolène Royal (Partia Socjalistyczna) - 46,94% (I tura: 25,87%)

Wyniki II tury wyborów prezydenckich we Francji podajemy bardziej pro forma i gwoli dziennikarskiej staranności, ponieważ napisano już o nich wszystko. Nicolas Sarkozy będzie się teraz starał przekuć swój sukces wyborczy na wybory parlamentarne, które mają się odbyć już 17 czerwca. Warto dodać, że wybory te były przy okazji wyborami współksięcia Andory. Drugim współksięciem jest biskup hiszpańskiego miasta Urgel. Obecnie jest nim bp Joan Enric Vives i Sicília. Mieszkańcy Andory nie biorą jednak udziału w głosowaniu.

Demokratyczna Republika Timoru Wschodniego (wybory prezydenckie)

José Ramos Horta

data: 9 maja 2007 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta kraju na 5-letnią kadencję

WYNIKI:

• José Manuel Ramos Horta - 69,18% (I tura: 21,81%)
• Francisco Guterres (Rewolucyjny Front na rzecz Niepodległego Timoru Wschodniego) - 30,82% (I tura: 27,89%)

Zgodnie z przewidywaniami przewodniczący parlamentu Francisco Guterres został rozgromiony w II turze przez urzędującego premiera, noblistę José Ramosa Hortę, cieszącego się dodatkowo poparciem dotychczasowego szefa państwa Xanany Gusmão. Przegrany oskarżył o stronniczość stacjonujące na wyspie oddziały ONZ (głównie australijskie), które miały sprzyjać Horcie. ONZ jak i rząd w Canberze odrzuciły jednak te oskarżenia.

Sfederowane Stany Mikronezji (wybory prezydenckie)

data: 10 maja 2005 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta i Wiceprezydenta państwa na 4-letnią kadencję; wyboru dokonuje
Kongres spośród czterech tzw. większych senatorów

ZWYCIĘŻYŁ:

• Emmanuel Mori (prezydent), Alik L. Alik (wiceprezydent)

Mikronezyjscy kongresmeni dwa miesiące po wyborach parlamentarnych wybrali szefa państwa. Został nim reprezentujący stan Chuuk Mani Mori, zaś jego zastępcą – Alik Alik z Kosrae. System polityczny Mikronezji jest bliźniaczo podobny do amerykańskiego, zresztą Mikronezję łączą z tym państwem więzi stowarzyszeniowe.

Republika Seszeli (wybory parlamentarne)

data: 10-12 maja 2005 r.
do obsadzenia: 34 miejsca w Zgromadzeniu Narodowym (National Assembly) na 5-letnią kadencję;
25 miejsc jest obsadzanych w ordynacji większościowej, zaś reszta – w systemie proporcjonalnym

WYNIKI:
frekwencja 85,9%

• Postępowy Front Ludu Seszelskiego (Front Progressiste du Peuple Seychellois; przywódca: James Michel) - 56,16%, 23 mandaty
• Narodowa Partia Seszeli – Seszelska Partia Demokratyczna (Parti national des Seychelles – Seychelles Democratic Party; Wavel Ramkalawan i Paul Chow) - 43,84%, 11 mandatów

Seszele kojarzą nam się raczej z wakacyjnym wypoczynkiem niż polityką, jednak i tam odbywają się wybory oraz konflikty na tym tle. Prezydent James Michel ogłosił wybory przed terminem, ponieważ od jesieni 2006 r. deputowani opozycji bojkotowali obrady parlamentu w proteście przeciw rozbiciu przez policję manifestacji. Nawet stworzenie przez obie antyrządowe partie wspólnej listy nie doprowadziło jednak do zwycięstwa w wyborach.

Republika Armenii (wybory parlamentarne)

data: 12 maja 2005 r.
do obsadzenia: 131 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Azghajin Żogow) na 4-letnią kadencję,
z których 56 jest obsadzanych w okręgach jednomandatowych, zaś 75 – w ordynacji proporcjonalnej
przy 5-procentowym progu wyborczym

WYNIKI (odsetki dla części proporcjonalnej wyborów):
frekwencja 59,35%

• Republikańska Partia Armenii (Hajastani hanrapetakan kousakc’out’joun; przywódca: Serż Sargisjan) - 33,91%, 64 mandaty
• Partia „Prosperująca Armenia” („Bargawach Hajastan” kousakc’out’joun; Gagik Caroukjan) - 15,13%, 18 mandatów
• niezależni - 17 mandatów
• Partia „Ormiańska Rewolucyjna Partia Dasznacka” („Haj Jeghap’ochakan Dasznakc’out’joun” kousakc’out’joun; Hrant Markarjan) - 13,16%, 16 mandatów
• Partia „Państwo Prawo” („Òrinac’ Erkir” kousakc’out’joun; Artour Baghdasarjan) - 7,05%, 9 mandatów
• Partia „Dziedzictwo” („Żar’angut’joun kousakc’out’joun; Raffi Howannisjan) - 6%, 7 mandatów

do parlamentu nie weszły:

• Zjednoczona Partia Pracy (Miaworwac aszchatanqajin kousakc’out’joun; Gourgen Arsenjan) - 4,39%
• Partia „Jedność Narodowa” („Azgajin Miabanout’joun” kousakc’out’joun; Artaszes Geghamjan) - 3,69%
• Partia „Nowe Czasy” („Nor żamanakner” kousakc’out’joun) - 3,48%
• Partia Ludowa (Żoghowrdakan kousakc’out’joun; Tigran Karapetjan) - 2,74%
• Partia „Sojusz” („Daszinq” kousakc’out’joun) - 2,44%
• Ludowa Partia Armenii (Hajastani żoghowrdakan kousakc’out’joun; Stepan Demirczjan) - 1,68%
• Partia Republika (Hanrapetout’joun kousakc’out’joun; Aram Sargsjan) - 1,65%
• Sojusz „Impeachment” („Impiczment” daszinq; Petros Makejan i Mikajel Hajrapetjan) - 1,29%
• Komunistyczna Partia Armenii (Hajastani komounistakan kousakc’out’joun; Rouben Towmassjan) - 0,65%
• Partia Narodowo-Demokratyczna (Azgajin Żoghowrdawarakan kousakc’out’joun; Szawarsz K’oczarjan) - 0,63%
• Partia „Droga Demokratyczna” („Żoghowrdawarakan oughi” kousakc’out’joun) - 0,62%
• Partia Zgody Narodowej (Azgajin Hamadzajnout’joun kousakc’out’joun) - 0,31%
• Demokratyczna Partia Armenii (Hajastani demokratakan kousakc’out’joun) - 0,27%
• Partia Odrodzenia Chrześcijańsko-Demokratycznego (Qristonea-żoghowrdakan weracnound kousakc’out’joun) - 0,25%
• Marksistowska Partia Armenii (Hayastani marqsistakan kousakc’out’joun) - 0,2%
• Zjednoczona Liberalna Partia Narodowa (Miac’jal azatakan azgajin kousakc’out’joun) - 0,2%
• Partia Młodych Armenii (Hajastani eritasardakan kousakc’out’joun) - 0,17%
• Socjaldemokratyczna Partia Hnczacka (Soc’ial-demokratakan hnczakjan kousakc’out’joun) - 0,07%

W wyborach w tym kaukaskim państwie, będącym najbliższym sojusznikiem Rosji w regionie, zwyciężyła partia rządząca premiera Serża Sargisjana, zdobywając prawie połowę mandatów. Sargisjan zastąpił zmarłego niedługo przed wyborami długoletniego szefa rządu Andranika Margarjana. Głosowanie, jak ocenili obserwatorzy, „generalnie” było uczciwe, choć według opozycji zdarzały się przypadki kupowania głosów wyborców i głosowania nie można uznawać za w pełni reprezentatywne.

Republika Filipin (wybory parlamentarne)

data: 14 maja 2007 r.
do obsadzenia: 235 miejsc w Izbie Reprezentantów Filipin
(Kapulungan ng mga Kinatawan ng Pilipinas) na 3-letnią kadencję
w 212 okręgach jednomandatowych, reszta deputowanych jest
wybierana ze specjalnych list sektorowych, reprezentujących
rozmaite mniejszości w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:

• Siła Ludowa – Chrześcijańscy i Muzułmańscy Demokraci (Lakas – Christian Muslim Democrats; przywódca: Jose De Venecia) - 75 mandatów
• Nacjonalistyczna Koalicja Ludowa (Nationalist People’s Coalition; Eduardo Cojuangco Jr.) - 53 mandaty
• Liberalna Partia Filipin (Partido Liberal ng Pilipinas; Franklin Drilon) - 34 mandaty;
• niezależni - 12 mandatów
• Walka Demokratycznych Filipińczyków (Laban ng Demokratikong Pilipino; Edgardo Angara) - 7 mandatów
• Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista; Manuel Villar) - 5 mandatów
• Akbayan Partia Akcji Obywatelskiej (Akbayan Citizens’ Action Party; Rolando Llamas) - 3 mandaty
• Po Pierwsze Ludzie (Bayan Muna; Satur Ocampo) - 3 mandaty
• Stowarzyszenie Filipińskich Spółdzielni Elektrycznych (Association of Philippine Electric Cooperatives) - 3 mandaty
• Buhay Hayaan Yumabong(Mike Velarde) - 2 mandaty
• Filipińska Partia Demokratyczno-Socjalistyczna (Partido Demokratiko Sosyalista ng Pilipinas; Norberto Gonzalez) - 2 mandaty
• Ruch Nowego Społeczeństwa (Kilusang Bagong Lipunan; Ferdinand Marcos Jr.) - 2 mandaty
• Masy Pracujące (Anakpawis; Crispin Beltran) - 2 mandaty
• Akcja Demokratyczna (Aksyon Demokratiko; Sonia Roco) - 1 mandat
• Alagad (Rodante Marcoleta) - 1 mandat
• Alang sa Kalambu-an ug Kalinaw (John Henry Osmeña) - 1 mandat
• Walka na rzecz Rdzennych Filipińczyków (Ang Laban ng Indiginong Filipino; Acmad Tomawis) - 1 mandat
• Anak Mindanao - 1 mandat
• An Waray (Florencio Noel) - 1 mandat
• Sojusz Pedagogów Ochotników (Alliance of Volunteer Educators) - 1 mandat
• Partia Sieci Spółdzielczej NATCCO (Cooperative NATCCO Network Party; Cresente Paez) - 1 mandat

Prezydent Filipin Gloria Macapagal-Arroyo

• Obywatelska Bitwa przeciw Korupcji (Citizen Battle against Corruption; Emmanuel Joel Villanueva) - 1 mandat
• Partia Farmerska Luzon (Luzon Farmers Party) - 1 mandat
• Partia Kobiet Ogólne Zgromadzenie Łączące Kobiety na rzecz Reform, Integralności, Równości, Przywództwa i Akcji (General Assembly Binding Women for Reforms, Integrity, Equality, Leadership and Action Women’s Party; Liza Maza) - 1 mandat
• Partia Robotnicza (Workers Party) - 1 mandat
• Partia Wolności Weteranów (Veterans Freedom Party) - 1 mandat
• Partido Magdalo (Juanito Remulla) - 1 mandat
• Filipińska Partia Demokratyczna – Walka Narodowa (Partido ng Demokratikong Pilipino – Lakas ng Bayan; Aquilino Pimentel Jr.) - 1 mandat
• Siła Mas Filipińskich (Puwersa ng Masang Pilipino; Joseph Estrada) - 1 mandat
• Organizacja Pojednania i Odnowy Sarangani (Sarangani Reconciliation and Reformation Organisation; Priscilla Chiongbian) - 1 mandat

Choć największą partią w XIV Kongresie będzie proprezydencki Lakas, to jednak najwięcej miejsc zdobyła opozycja, ostro występująca przeciwko prezydent Glorii Macapagal-Arroyo, oskarżająca ją o korupcję i nieudolność. Większościowy system wyborczy w tym największych chrześcijańskim państwie w Azji nie wymusił powstania systemu dwupartyjnego, wprost przeciwnie – przyczynił się do tak wielkiego rozdrobnienia sceny partyjnej, że własnych reprezentantów dorobiły się także co większe organizacje pozarządowe. W tak rozdrobnionym parlamencie nie będzie łatwo znaleźć większości w poszczególnych głosowaniach.

Republika Islandii (wybory parlamentarne)

data: 12 maja 2007 r.
do obsadzenia: 63 miejsca w Izbie (Alþingi) na 4-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 83,6%

• Partia Niepodległości (Sjálfstæðisflokkurinn; przywódca: Geir H. Haarde) - 36,6%, 25 mandatów
• Sojusz Socjaldemokratyczny (Samfylkingin; Ingibjörg Sólrún Gísladóttir) - 26,8%, 18 mandatów
• Lewica – Zielony Ruch (Vinstrihreyfingin – grænt framboð; Steingrímur J. Sigfússon) - 14,3%, 9 mandatów
• Partia Postępowa (Framsóknarflokkurinn; Guðni Ágústsson) - 11,7%, 7 mandatów
• Partia Liberalna (Frjálslyndi flokkurinn; Guðjón Arnar Kristjánsson) - 7,3%, 4 mandaty
• Ruch Islandii – Żyjąca Ziemia (Íslanshreyfingin – lifandi land; Ómar Ragnarsson) - 3,3%, bez mandatu

Niejednoznaczne wyniki wyborów dla rządzącej koalicji. Co prawda SjF premiera Geira (Islandczycy nie mają nazwisk i mówią o sobie używając imion – nawet w przypadku osób, które posiadają nazwiska, czyli pochodzenia nieislandzkiego – np. Geir Haarde ma nazwisko pochodzenia norweskiego) poszerzyła swoje poparcie o 3 pkt. proc. (co dało 3 dodatkowe mandaty), jednak postępowcy utracili 1/3 poparcia (5 mandatów). W tej sytuacji centroprawicowa partia Geira porozumiała się o utworzeniu koalicji z socjaldemokratami, uzyskując przytłaczającą większość w parlamencie. Socjaldemokraci zgodzili się na koalicję pod warunkiem przekazania ich przywódczyni Ingibjörg Gísladóttir stanowiska ministra spraw zagranicznych. Rząd ma się skupić na problemach związanych z dziećmi, ludźmi starszymi i ochroną środowiska. Sprzeciwia się wojnie w Iraku i jest bardziej proeuropejski niż poprzedni gabinet Geira. Utworzono nawet specjalną komisję, która ma się zastanowić nad wadami i zaletami członkostwa w Unii Europejskiej, jednak nie przyznano jej zbyt szerokich uprawnień.

Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna (wybory parlamentarne)

data: 17 maja 2007 r.
do obsadzenia: 389 miejsc w Zgromadzeniu Ludowo-Narodowym (al-Majlis ash-Sha’abi al-Watani) na
5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 35%

• Front Wyzwolenia Narodowego (Jabhat at-Tahrir al-Watani; przywódca: Abdelaziz Belkhadem) - 22,98%, 136 mandatów
• Narodowe Zgromadzenie na rzecz Demokracji (at-Tagmi al-Watani ad-Dimuqrati; Ahmed Ouyahia) - 10,33%, 61 mandatów
• Ruch Społeczeństwa na rzecz Pokoju (Harakat Moujtamaa as-Silm; Bouguerra Soltani) - 9,64%, 52 mandaty
• niezależni - 9,83%, 33 mandaty
• Partia Pracujących (Hizb al-Ummal; Louisa Hanoune) - 5,08%, 26 mandatów
• Zgromadzenie na rzecz Kultury i Demokracji (Agraw i Yedles d Tugdut; Saeid Saedi) - 3,36%, 19 mandatów
• Algierski Front Narodowy - 4,18%, 13 mandatów
• Narodowy Ruch na rzecz Natury i Rozwoju - 2%, 7 mandatów
• Ruch Odrodzenia Islamskiego (Harakat an-Nahda al-Islamiyyah) - 3,39%, 5 mandatów
• Ruch na rzecz Młodzieży i Demokracji - 2,31%, 5 mandatów
• Narodowy Sojusz Republikański (Redha Malek) - 2,21%, 4 mandaty
• Ruch Zrozumienia Narodowego - 2,14%, 4 mandaty
• Partia Odnowy Algierskiej - 1,8%, 4 mandaty
• Ruch na rzecz Reformy Narodowej (al-Islah; Abdallah Djaballah) - 2,53%, 3 mandaty
• Ruch al-Infitah (Harakat al-Infitah) - 2,51%, 3 mandaty
• Narodowy Front Niezależnych na rzecz Zrozumienia - 1,96%, 3 mandaty
• Pokolenie 54 (54 Ahd; Ali Fawzi Rebaine) - 2,26%, 2 mandaty
• Narodowa Partia na rzecz Solidarności i Rozwoju - 2,08%, 2 mandaty
• Narodowy Ruch Nadziei - 1,73%, 2 mandaty
• Republikańskie Zgromadzenie Patriotyczne - 1,47%, 2 mandaty
• Zgromadzenie Algierskie - 1,75%, 1 mandat
• Front Narodowo-Demokratyczny - 1,38%, 1 mandat
• Ruch Demokratyczno-Społeczny - 0,89%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:

• Postępowa Partia Republikańska - 1,42%
• Socjalistyczna Partia Pracujących - 0,75%

Frekwencja w tegorocznych wyborach w Algierii była najniższa w historii, do czego doprowadził m.in. bojkot głosowania przez szereg ugrupowań opozycyjnych, m.in. Frontu Sił Socjalistycznych, postkomunistów z Ruchu Demokratyczno-Społecznego oraz radykalni islamiści z Organizacji al-Qa’idy na Arabskim Zachodzie i dawnego Frontu Zbawienia Islamskiego, który w latach 90. toczył z władzami krwawą wojnę domową. W tej sytuacji przytłaczającą większość w parlamencie zdobyli przedstawiciele koalicji rządowej (JTW-TWD-HMS), zajmując trzy pierwsze miejsca. W trakcie wyborów doszło do kilku przypadków użycia przemocy, z dwoma bombami podłożonymi w Konstantynie, które zabiły policjanta i raniły pięć innych osób. Raporty obserwatorów mówią z kolei o szeregu nieprawidłowości.

Rumunia (referendum)

data: 19 maja 2007 r.
pytanie: Czy zgadzasz się na usunięcie z urzędu Prezydenta Rumunii pana Traiana Băsescu?
(Sunteţi de acord cu demiterea Preşedintelui României, domnul Traian Băsescu?)

WYNIKI:
frekwencja 44,45%

tak 24,75%
nie 74,48%

Rumuni powiedzieli zdecydowane i dobitne „nie” próbom impeachmentu prezydenta Traiana Băsescu. W żadnym okręgu zwolennicy odsunięcia Băsescu (najwięcej w Botoşani: 39,69%). Parlament – głosami liberalno-socjaldemokratycznej koalicji – doprowadził do zawieszenia prezydenta (co musiało być potwierdzone w niniejszym referendum). Băsescu do niedawna był sprzymierzony z liberałami, razem działając na rzecz wyjaśnienia i osądzenia afer korupcyjnych, prokurowanych bez ustanku w trakcie rządów lewicy. Obecnie liberałowie jednak zmienili front, co poskutkowało posądzeniem prezydenta o złamanie konstytucji. Mimo, że zarzuty te nie potwierdziły się, Băsescu, postrzegany jako zwolennik proeuropejskich reform, został zawieszony. Jego zwolennicy – po kompromitującym parlament zwycięstwie – domagają się dymisji premiera Călina Popescu-Ţăriceanu.

Republika Bułgarii (wybory europarlamentarne)

data: 20 maja 2007 r.
do obsadzenia: 18 miejsc przysługujących Bułgarii w 785-osobowym Parlamencie Europejskim (Ewropejski parłament)
na 2 lata (tj. do końca obecnej kadencji) w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:
frekwencja 28,6%

• Obywatele na rzecz Europejskiego Rozwoju Bułgarii (Grażdani za ewropejsko razwitie na Bâłgarija; przywódca: Cwetan Cwetanow) - 21,68%, 5 mandatów
• Platforma Europejskich Socjalistów (Płatforma Ewropejski socialisti; Sergej Staniszew) - 21,41%, 5 mandatów
• Ruch na rzecz Praw i Wolności (Dwiżenie za prawa i swobodi / Hak ve Özgürlükler Hareketi; Achmed Dogan) - 20,26%, 4 mandaty
• Narodowa Unia Atak (Nacionałen sâjuz Ataka; Wołen Siderow) - 14,2%, 3 mandaty
• Ruch Narodowy Symeona Drugiego (Nacionalno dwiżenie Simeon Wtori; Simeon Sakskoburggotski) - 6,27%, 1 mandat

do parlamentu nie weszły:

• Unia Sił Demokratycznych (Sâjuz na demokraticznite sili; Petâr Stojanow) - 4,74%
• Demokraci na rzecz Silnej Bułgarii (Demokrati za siłna Bâłgarija; Iwan Kostow) - 4,35%
• Koalicja Bułgarskich Socjaldemokratów (Koalicija na bâłgarskite sociałdemokrati) - 1,94%
• Bułgarska Agrarna Unia Ludowa – Unia Ludowa (Bâłgarski zemedełski naroden sâjuz – Naroden sâjuz; Anastasija Mozer) - 1,54%
• Komunistyczna Partia Bułgarii (Komunisticzeska partija na Bâłgarija) - 0,98%
• Unia Wolnych Demokratów (Sâjuz na swobodnite demokrati; Stefan Sofijanski) - 0,74%
• Partia Zielona w Bułgarii (Zełena partija w Bâłgarija; Ałeksandâr Karakaczanow) - 0,51%
• Unia Obywatelska na rzecz Nowej Bułgarii (Grażdanski sâjuz na Nowa Bâłgarija) - 0,49%
• Porządek, Prawo i Sprawiedliwość (Rad, zakonnost i sprawedliwost; Georgi Markow) - 0,47%
• niezależni - 0,41%

spis eurodeputowanych w rozbiciu na frakcje parlamentarne:

• Grupa Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (Grupa na Aliansa na liberalite i demokratite za Ewropa; DPS + NDSW) - 5 mandatów: Mariełka Baewa, Filiz Chiusmenowa, Metin Kazak, Władko Panajotow + Bilana Raewa
• Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) i Europejskich Demokratów (Grupa na Ewropejskata narodna partija (Christijandemokrati) i Ewropejskite demokrati; GERB) - 5 mandatów: Nikołaj Mładenow, Petia Stawrewa, Władimir Uruczew, Duszana Zdrawkowa, Rumiana Żełewa
• Grupa Socjalistyczna w Parlamencie Europejskim (Grupa na socialistite w Ewropejskija parłament; PES) - 5 mandatów: Ilijana Jotowa, Ewgeni Kiriłow, Marusia Lubczewa, Atanas Paparizow, Kristian Wigenin
• Grupa Tożsamość, Tradycja i Suwerenność (Grupa Identicznost, Tradicija, Suwerenitet; NSA) - 3 mandaty: Sławczo Binew, Desisław Czukołow, Dimitâr Stojanow

Najważniejsze frakcje w Europarlamencie podzieliły się po równo bułgarskimi deputowanymi: po pięć mandatów zdobyli chadecy, socjaliści i liberałowie. Aż trzy miejsca przypadły skrajnej prawicy z Ataku, którzy dołączyli do m.in. francuskiego Frontu Narodowej Jeana-Marie Le Pena. Głosowanie przyniosło przede wszystkim olbrzymi sukces partii tureckiej mniejszości narodowej DPS, która zdobyła ponad 1/5 głosów. Sami Turcy stanowią w Bułgarii zaledwie 9,4% obywateli. Wybory do Parlamentu Europejskiego w drugim państwie, które przystąpiło do UE w 2007 r. – Rumunii – zostały przełożone na jesień w związku z koniecznością przeprowadzenia referendum nad odsunięciem od władzy prezydenta.

Socjalistyczna Republika Wietnamu (wybory parlamentarne)

data: 20 maja 2007 r.
do obsadzenia: 493 miejsca w Zgromadzeniu Narodowym Wietnamu (Quốc hội Việt Nam) na 5-letnią
kadencję

WYNIKI:
frekwencja 99%

• Wietnamski Front Ojczyźniany (Mặt Trận Tổ Quốc Việt Nam; przywódca: Phạm Thế Duyệt) - 492 mandaty
• niezależni - 1 mandat

Standardowa frekwencja i jednolita lista kandydatów z Komunistycznej Partii Wietnamu (Đảng Cộng sản Việt Nam) wspartej przez kandydatów z różnych stowarzyszeń – tak wyglądały kolejne wybory w socjalistycznym Wietnamie. Tym razem władze dopuściły do parlamentu jednego niezależnego deputowanego spoza MTTQVN; 42 bezpartyjnych zwyciężyło w ramach Frontu Ojczyźnianego. Źródła niezależne podają jednak, że tym razem komuniści byli mniej rygorystyczni w otwieraniu listy na kandydatów spoza ĐCVN oraz dopuścili do większej wewnątrzpartyjnej debaty. Warto zauważyć, że wybory Wietnamie tym różnią się od wyborów w PRL, że ilość kandydatów jest większa od ilości miejsc do obsadzenia już od 1987 r.

Republika Irlandii (wybory parlamentarne)

data: 24 maja 2007 r.
do obsadzenia: 165 ze 166 miejsc w Izbie Reprezentantów (Dáil Éireann) na 5-letnią kadencję
w okręgach wielomandatowych; przewodniczący Izby automatycznie staje się jej członkiem w kolejnej
kadencji

WYNIKI:

• Żołnierze Przeznaczenia – Partia Republikańska (Fianna Fáil – The Republican Party / Fianna Fáil – An Páirtí Poblachtánach; przywódca: Bertie Ahern / Pádraig Ó hEachthairn) - 41,6%, 77 mandatów + przewodniczący
• Rodzina Irlandzka – Partia Zjednoczonej Irlandii (Fine Gael – The United Ireland Party; Enda Kenny / Éanna Ó Cionnaith) - 27,3%, 51 mandatów
• Partia Pracy (Labour Party / Páirtí an Lucht Oibre; Pat Rabbitte / Pádraic Ó Coinín) - 10,1%, 20 mandatów
• Partia Zielona (Green Party / Comhaontas Glas; Trevor Sargent) - 4,7%, 6 mandatów
• niezależni - 5,7%, 5 mandatów
• My Sami (Sinn Féin; Gerry Adams / Gearóid Mac Ádhaimh) - 6,9%, 4 mandaty
• Postępowi Demokraci (Progressive Democrats / An Páirtí Daonlathach; Michael McDowell / Mícheál Mac Dubhghaill) - 2,7%, 2 mandaty

do parlamentu nie weszły:

• Partia Socjalistyczna (Socialist Party / Páirtí Sóisialach; Joe Higgins) - 0,6%
• Sojusz Ludzii przed Zyskiem (People before Profite Alliance) - 0,5%
• Partia Pracujących (Workers Party / Páirtí na nOibrithe; Seán Garland) - 0,1%
• Solidarność Chrześcijańska (Christian Solidarity / An Comhar Críostal; Cathal Loftus) - 0,1%
• Prawa Ojców – Partia Odpowiedzialności (Fathers Rights – Responsibility Party; Liam Ó Gógáin) - 0,1%
• Kontrola Imigracyjna (Áine Ní Chonaill) - 0,1%
• Irlandzka Sieć Socjalistyczna (Irish Socialist Network) - 0,02%

Zwycięstwo premiera Aherna jest prawdziwym sofizmatem. Niby naturalne, bowiem irlandzka gospodarka kwitnie. Z drugiej jednak strony jeszcze na tydzień przed głosowaniem sondaże zapowiadały klęskę premiera Aherna i jego FF. Ostatecznie koalicja rządząca FF-PD straciła łącznie 10 mandatów, z czego na Fianna Fáil przypadły 4 mandaty straty. Prawdopodobnie zatem obie partie będą musiały rozejrzeć się za trzecim koalicjantem. Premier Ahern obiecywał, że nie weźmie do koalicji politycznego skrzydła Irlandzkiej Armii Republikańskiej, partii Sinn Féin; jego obietnica może być tymRepublika Łotewska ( łatwiejsza do spełnienia, że SF zdobyli zaledwie 4 mandaty, dwukrotnie mniej niż przewidywały sondaże.

Syryjska Republika Arabska (referendum prezydenckie)

data: 27 maja 2007 r.
kwestia referendalna: zatwierdzenie nominowanego na 7-letnią kadencję przez Radę Ludową
(Majlis ash-Sha’ab) kandydata na prezydenta Bashara al-Assada

WYNIKI:
frekwencja 95,86%

za 97,62%
przeciw 0,18%

Rozmiary poparcia i frekwencji nieodparcie nasuwają skojarzenia z ponurymi czasami PRL. I faktycznie – zatwierdzenie sprawującego dyktatorskie rządy prezydenta al-Assada na kolejne siedem lat było czystą formalnością. Minister spraw wewnętrznych Bassam Abdel Majeed, komentując oficjalne wyniki, stwierdził, że Syryjczycy dali w ten sposób dowód swojej politycznej dojrzałości. Dynastia al-Assadów, opierających się na partii Baath, tej samej, z której wywodził się Saddam Hussein, rządzi Syrią niepodzielnie od 36 lat.

Republika Łotewska (wybory prezydenckie)

data: 31 maja 2006 r.
do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 4-letnią kadencję; prezydenta wybiera Sejm (Saeima)

WYNIKI:
frekwencja 98% (98 deputowanych na 100)

• Valdis Zatlers:
  • za 59,18% (58 głosów)
  • przeciw 40,82% (40 głosów)

• Aivars Endziņš (Harmonijne Centrum):
• za 39,8% (39 głosów)
• przeciw 60,2% (59 głosów)

Tegoroczne wybory prezydenckie wzbudziły dużo kontrowersji. Zwycięzcą okazał się wspierany przez czteropartyjną koalicję rządową lekarz Valdis Zatlers, który przyznał się do brania łapówek („dowodów wdzięczności”) od swoich pacjentów. Zatlers próbował załagodzić sytuację obietnicą zapłacenia podatku od nich, jednak nie zmieniło to faktu, że już na starcie prezydent-elekt cieszy się wyjątkowo niskim poparciem w wysokości 29%. Na początku procesu wyborczego pojawiło się także troje innych kandydatów, jednak zgodnie z umową wewnątrzkoalicyjną dwoje z nich – Māris Riektiņš (Partia Ludowa) i Karina Pētersone (Pierwsza Partia Łotewska / Łotewska Droga) – przekazali swoje głosy Zatlersowi, zaś kandydatka opozycyjnej Partii Nowej Ery Sandra Kalniete – Endziņšowi. Temu ostatniemu szkodziła głównie dawna przynależność do Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Valdis Zatlers ma bardzo wysoko ustawioną poprzeczkę. Jego poprzedniczka, Vaira Vīķe-Freiberga jest powszechnie szanowna za swój wielki autorytet i ambitną politykę zagraniczną.

Kalendarium

• Afganistan: parlament uchwalił 12 maja wotum nieufności wobec szefa dyplomacji Rangina Dadfara Spanty.
• Albania: 2 maja Lulzim Basha został ministrem spraw zagranicznych.
• Algieria: 17 maja w wyborach parlamentarnych zwyciężyły partie koalicji rządzącej.
• Andora: w ramach rekonstrukcji rządu 2 maja Meritxell Mateu i Pi została szefem MSZ, zaś Antoni Riberaygua Sasplugas – MSW.
• Argentyna: 11 maja Daniel Peralta został po rezygnacji Carlosa Sanchy gubernatorem stanu Santa Cruz. 20 maja w wyborach gubernatorskich w Río Negro Miguel Saiz z Radykalnej Unii Obywatelskiej pokonał Miguela Ángela Pichettę z Partii Sprawiedliwości stosunkiem głosów 46,8%:40,1% i został wybrany na stanowisko.
• Armenia: wybory parlamentarne 12 maja wygrali rządzący republikanie.
• Bahamy: 2 maja wybory parlamentarne na Bahamach wygrał Wolny Ruch Narodowy, którego lider Hubert Ingraham został po dwóch dniach mianowany na premiera i ministra finansów. W jego rządzie zasiedli m.in. Brent Symonette (MSZ) i Tommy Turnquest (bezpieczeństwo narodowe).
• Belize: 22 maja premier Said Musa zdymisjonował ministra obrony Cordela Hyde’a.
• Benin: 23 maja do dymisji podal się minister bezpieczeństwa Edgar Alia.
• Burkina Faso: 6 maja wybory parlamentarne wygrało ugrupowanie proprezydenckie.
• Chiny: 12 maja do dymisji podał się premier Republiki Chińskiej (Tajwan) Su Tseng-chang. 21 maja zaprzysiężono rząd Changa Chun-hsiunga z Lee Tien-yu jako ministrem obrony.
• Cypr: po śmierci 3 maja szefa resortu obrony Nikosa Symeonidisa nowym ministrem został 14 maja Christodoulos Paschiaridis. W międzyczasie funkcję ministra pełnił minister finansów Michalis Sarris.
• Czarnogóra: 11 maja kraj został członkiem Rady Europy.
• Dania: 1 maja Lars Emil Johansen objął stanowiska ministra finansów i szefa dyplomacji Grenlandii.
• Francja: 6 maja w II turze wyborów prezydenckich zwyciężył Nicolas Sarkozy. 7 maja zmarł Tomasi Kulimoetoke II, król Uvei na Wallis i Futunie. 16 maja Sarkozy objął urząd, zaś następnego dnia mianował Françoisa Fillona na stanowisko premiera: Bernard Kouchner (MSZ), Hervé Morin (obrona), Jean-Louis Borloo (finanse), Michèle Alliot-Marie (MSW).
• Grenada: 15 maja premier Keith Mitchell objął dodatkowo funkcję ministra finansów.
• Gwinea: 12 maja gen. Bailo Diallo został szefem resortu obrony.
• Hiszpania: 27 maja odbyły się wybory lokalne w niektórych wspólnotach autonomicznych:
  • Aragonia: Hiszpańska Socjalistyczna Partia Robotnicza (PSOE) 41% (30 mandatów na 67 możliwych), Partia Ludowa (PP) 31,1% (23), Partia Aragońska 12,1% (9), Rząd Aragoński 8,2% (4), Zjednoczona Lewica (IU) 4,1% (1);
  • Asturia: PP 41,8% (20/45), PSOE 41,6% (21), IU – Blok na rzecz Asturii – Zieloni (V) 9,8% (4);
  • Baleary: PP 46% (28/59), PSOE 27,2% (16), Socjalistyczna Partia Majorki – Porozumienie Nacjonalistyczne – IU – V – Lewica Republikańska 9% (4), Unia Majorkańska 6,7% (3), PSOE – Ibiza na rzecz Zmiany 4,6% (6);
  • Ceuta: PP 65,2% (19/25), Demokratyczna Unia Ceuty – IU 16,4% (4), PSOE 8,7% (2);
  • Extremadura: PSOE-Regionaliści 52,9% (38/65); PP – Zjednoczona Extremadura 38,8% (27);
  • Kantabria: PP 41,5% (17/39), Regionalistyczna Partia Kantabrii 28,9% (12), PSOE 24,3% (10);
  • Kastylia-La Mancha: PSOE 51,9% (26/47), PP 42,5% (21);
  • Kastylia-León: PP 49,4% (48/83), PSOE 37,5% (33), Unia na rzecz Ludu Leońskiego 2,7% (2);
  • La Rioja: PP 48,7% (17/33), PSOE 40,5% (14), Partia Riojy 5,9% (2);
  • Madryt: PP 53,3% (67/120), PSOE 33,5% (42), IU 8,9% (11);
  • Melilla: PP 56% (15/25), Koalicja na rzecz Melilli 21,7% (5); PSOE 18,1% (5);
  • Murcja: PP 58,5% (29/45), PSOE 31,8% (15), IU-V 6,2% (1);
  • Nawarra: Unia Ludu Nawarrańskiego 42,2% (22/50), Nawarra Tak 23,7% (12); PSOE 22,4% (12), Konwergencja Demokratów Nawarry 4,4% (2), IU 4,4% (2);
  • Walencja: PP 52,5% (55/99), PSOE 34,4% (37), Kompromis na rzecz Kraju Walencji 8% (7);
  • Wyspy Kanaryjskie: PSOE 34,7% (26/60), Koalicja Kanaryjska – Kanaryjska Partia Nacjonalistyczna 23,1% (17), PP 24,4% (15).
  • Indie: wyniki wyborów stanowych w Uttar Pradesh, które toczyły się od 7 kwietnia do 8 maja: Partia Bahujan Samaj 206 mandatów na 403 możliwe, Partia Samajwadi 97, Partia Bharatiya Janata 50, Indyjski Kongres Narodowy 22, Partia Rashtriya Lok 10. Nowym ministrem naczelnym został 13 maja Mayawati.
  • Irlandia: wybory parlamentarne 24 maja wygrała rządząca centroprawica.
  • Islandia: 12 maja wybory parlamentarne wygrała Partia Niepodległości. 24 maja zaprzysiężono drugi rząd Geira Haardego z Ingibjörg Sólrún Gísladóttir w roli szefowej dyplomacji.
  • Izrael: 14 maja premier Autonomii Palestyńskiej Ismail Haniya przejął obowiązki ministra spraw wewnętrznych po rezygnacji Haniego al-Qawasmiego.
• Kanada: Pierre Duchesne został 18 maja mianowany na wicegubernatora Quebeku. Duchesne obejmie urząd 7 czerwca. Wyniki wyborów lokalnych:
  • Manitoba (22 maja): Nowa Partia Demokratyczna 47,8% (36 na 57 mandatów), Postępowa Partia Konserwatywna (PCP) 38,1% (19), Partia Liberalna (LP) 12,4% (2), frekwencja 59,3%;
  • Wyspa Księcia Edwarda (28 maja): LP 52,9% (23/27), PCP 41,3% (4), frekwencja 83,8%.
• Komory: 11 maja Shoihirou Halidi został tymczasowym prezydentem wyspy Anjouan. 19 maja, zgodnie z wyrokiem Sądu Konstytucyjnego, opróżnił się urząd prezydenta Mohéli. 22 maja tymczasowym prezydentem wyspy został Youssouf el-Farouk. 30 maja Soudjay Hamadi został zaprzysiężony na tymczasowego prezydenta Wielkiego Komora.
• Kongo: 31 maja Basile Ikouébé został ogłoszony szefem dyplomacji.
• Korea Północna: 18 maja Pak Ui-chun został ministrem spraw zagranicznych.
• Litwa: od 17 maja Rimantas Šadžius został ministrem finansów.
• Łotwa: 31 maja Sejm wybrał Valdisa Zatlersa na prezydenta kraju.
• Meksyk: 20 maja wybory gubernatorskie w Jukatanie wygrała Ivonne Ortega z Instytucjonalnej Partii Rewolucyjnej przed Xavierem Abreu z Partii Akcji Narodowej.
• Mikronezja: 11 maja Manny Mori został wybrany na prezydenta, zaś Alik Alik – na wiceprezydenta państwa.
• Niemcy: wyniki wyborów parlamentarnych 13 maja w Bremie: Socjaldemokratyczna Partia Niemiec 36,8% (33 mandaty na 83 możliwe), Unia Chrześcijańsko-Demokratyczna 25,7% (23), Zieloni 16,4% (14), Partia Lewicy 8,4% (7), Wolna Partia Demokratyczna 6% (5), Niemiecka Unia Ludowa 2,7% (1); frekwencja 57,6%.
• Niger: 31 maja rząd Hamy Amadou przegrał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności.
• Nigeria: 29 maja Umaru Musa Yar’Adua objął stanowisko prezydenta. Urzędy gubernatorskie objęli także: Theodore Ahamefule Orji (stan Abia), Murtala Nyako (Adamawa), Godswill Akpabio (Akwa Ibom), Andy Uba (Anambra), Isa Yuguda (Bauchi), Timipre Sylva (Bayelsa), Gabriel Suswam (Benue), Liyel Imoke (Cross River), Emmanuel Uduaghan (Delta), Martin Elechi (Ebonyi), Oserheimen Osunbor (Edo), Olusegun Oni (Ekiti), Sullivan Chime (Enugu), Ikedi Ohakim (Imo), Sule Lamido (Jigawa), Namadi Sambo (Kaduna), Ibrahim Shehu Shema (Katsina), Usman Saidu Nasamu (Kebbi), Babatunde Raji Fashola (Lagos), Aliyu Akwe Doma (Nasarawa), Muazu Babangida Aliyu (Niger), Adebayo Alao-Akala (Oyo), Jonah Jang (Plateau), Celestine Omehia (Rivers), Aliyu Wamakko (Sokoto), Danbaba Suntai (Taraba), Mamman Ali (Yobe) oraz Mamuda Aliyu Shinkafi (Zamfara).
• Nikaragua: Ruth Tapia Roa została sekretarzem generalnym Ministerstwa Obrony w randze ministra.
• Rosja: 4 maja Boris Gromow został na kolejną kadencję gubernatorem Obwodu Moskiewskiego. Po zdymisjonowaniu przez prezydenta Władimira Putina gubernatora Obwodu Amurskiego Leonida Korotkowa funkcję szefa lokalnej administracji pełnił Aleksandr Niestierienko. 24 maja nowym gubernatorem został Nikołaj Kolesow. 22 maja prezydent Putin nominował z kolei gubernatorów Kraju Krasnojarskiego Aleksandra Chłoponina i Obwodu Omskiego – Leonida Poleżajewa na kolejne kadencje. Poleżajew został zatwierdzony przez lokalny parlament po dwóch dniach od otrzymania nominacji. Po rezygnacji gubernatora Obwodu Kamczackiego Michaiła Maszkowcewa, Putin mianował tymczasowo na to stanowisko Aleksieja Kuzmickiego. Ponieważ od czerwca Obwód Kamczacki i Koriacki Okręg Autonomiczny łączą się w Kraj Kamczacki, Putin 26 maja mianował Kuzmieckiego na stanowisko przyszłego gubernatora nowej jednostki administracyjnej.
• Rumunia: po zwycięstwie w referendum 19 maja Traian Băsescu został odwieszony w funkcji prezydenta (23 maja).
• Samoa: po śmierci szefa państwa Mālietoy Tanumafili II władzę objęła dwuosobowa Rada Deputowanych w składzie Tupuola Taisi Tufuga Efi i Tuimaleali’ifano Va’aletoa Sualauvi II.
• Serbia: 15 maja parlament zaakceptował skład rządu Vojislava Koštunicy: Vuk Jeremić (MSZ), Dragan Šutanovac (obrona), Dragan Jočić (MSW), Mirko Cvetković (finanse).
• Seszele: wybory parlamentarne 10-12 maja wygrała partia rządząca.
• Syria: 27 maja obywatele zatwierdzili Bashara al-Assada na kolejną kadencję prezydencką.
• Stany Zjednoczone: 7 maja Jon S. Corzine wrócił do swoich obowiązków gubernatora New Jersey. Tymczasowo zastępował go od 12 kwietnia Richard J. Codey.
• Szwajcaria: 1 maja Jean-Jacques Rey-Bellet został prezydentem Rady Stanu kantonu Valais. 21 maja Rita Fuhrer została prezydentem rządu Zurychu.
• Timor Wschodni: 9 maja José Ramos-Horta wygrał w II turze wyborów prezydenckich. 19 maja Estanislau da Silva został premierem, zaś Adalgisa Magno Guterres – szefem MSZ. Prezydent-elekt objął nowy urząd 20 maja.
• Turcja: 1 maja Sąd Konstytucyjny uznał I rundę głosowania na prezydenta za nieważną. Kolejna próba 6 maja również się nie powiodła, po czym kandydat Andullah Gül wycofał się z wyścigu. 8 maja Osman Güneş został szefem MSW, zastępując na tym stanowisku Abdülkadira Aksu.
• Uzbekistan: 4 maja Uzbekistan został zawieszony w prawach członka Unii Międzyparlamentarnej.
• Wielka Brytania: wyniki wyborów do lokalnych parlamentów 3 maja:
  • Szkocja: Szkocka Partia Narodowa 47 miejsc na 129 możliwych, Partia Pracy (LP) 46, Konserwatyści (C) 17, Liberalni Demokraci (LD) 16, Partia Zielona 2;
  • Walia: LP 26/60, Partia Walii 15, C 12, LD 6. 8 maja Ian Paisley został premierem Irlandii Północnej. 17 maja Alex Salmond objął urząd premiera Szkocji.
• Wietnam: 20 maja odbyły się kolejne monopartyjne wybory parlamentarne.
• Organizacje międzynarodowe: 4 maja Uzbekistan został zawieszony w prawach członka Unii Międzyparlamentarnej. Od 11 maja Czarnogóra jest członkiem Rady Europy.
• Przywódcy religijni: 1 maja arcybiskup Ohrydy i metropolita Skopia (zwierzchnik Macedońskiej Cerkwi Prawosławnej) wyszedł z więzienia i objął ponownie należne funkcje. 17 maja Rosyjska Cerkiew Prawosławna poza Rosją zjednoczyła się z Rosyjską Cerkwią Prawosławną.

Zmarli

• 3 maja – Abdul Sabur Farid Kuhestani (ur. 1952 w Afganistanie), premier Afganistanu 06.07-15.08.1992, zginął w strzelaninie w Kabulu;
• 3 maja – Yokoyama Nokku (ur. 1932 w Kōbe jako Yamada Isamu), gubernator Ōsaki (prefektura Japonii) 23.04.1995-27.12.1999, zmarł w Ōsace;
• 7 maja – Tomasi Kulimoetoke II (ur. 1918 w Mata-Utu), król Uvei (część składowa francuskich Wallis i Futuny) od 12.03.1959, zmarł w Mata-Utu;
• 11 maja – Malietoa Tanumafili II (ur. 1913 w niemieckim Samoa), głowa państwa Samoa (do 1997 noszącego nazwę Samoa Zachodnie) od 01.01.1962, zmarł w Apii;
• 18 maja – Mika Špiljak (ur. 1916 w Odrze, wówczas Austro-Węgry), przewodniczący Rady Wykonawczej Chorwacji (wówczas republika Jugosławii) 06.1963-05.1967, prezydent Federalnej Rady Wykonawczej Jugosławii 16.05.1967-18.05.1969, prezydent Kolektywnej Prezydencji Jugosławii 13.05.1983-15.05.1984, sekretarz Komitetu Centralnego Ligi Komunistów Chorwacji (de facto przywódca ówczesnej jugosłowiańskiej republiki) 15.05.1984-05.1986, zmarł w Zagrzebiu;
• 25 maja – Bartholomew Ulufa'alu (ur. 1950), premier Wysp Salomona 27.08.1997-30.06.2000, reprezentujący Liberalną Partię Wysp Salomona, zmarł w Honiarze.

Źródła

Artykuł wykorzystuje materiał pochodzący z serwisu e-Polityka.pl (więcej informacji).